چهره عریان طالبان

با فرونشست گرد و غبار، از فضای پرچالش افغانستان، اکنون چهره نقاب زده طالب، در شکل و شمایل واقعی خود در حال نمایان شدن است.

مدارای ششماهه اداره کابل و پنهان شدن پشت شعارهای حکومت همه شمول و تعهد به آزادی های فردی و انسانی، تامین امنیت، عفو عمومی و تطبیق شریعت ظاهراً به پایان خود رسیده است.

پس از وقوع دستگیری های گسترده نظامیان سابق‌ و فعالین جامعه مدنی و اساتید دانشگاه و زنان معترض، و نیز ترور ها و اعدام های فراوان و مکرر غیر قانونی ، لشکر کشی زمخت ترین نیروهای جنگی طالبان به مناطق مرکزی و تصریح مقامات محلی اداره کابل در دایکندی مبنی بر گردن زدن و سرکوب مخالفین، در کنار تلاشی خانه به خانه گسترده در کابل و شمالی (پروان، کاپیسا) و نیز تهاجم نظامی گسترده هوایی و زمینی به پنجشیر، حالا با گروگان گیری مردم افغانستان (عدم اجازه خروج از کشور) همراه شده و چهره واقعی طالب را برای بار دوم به دنیا نشان خواهد داد.

اکنون شرایط به گونه ای است که سراج الدین حقانی و نیز وزیر امر به معروف طالبان، رسما از تعداد عملیات های انتحاری خود با مباهات سخن میگویند و عفو عمومی اعلام شده توسط رهبر شان را عفو شرعی قلمداد می‌کنند نه سیاسی.
بار فقهی و کلامی عفو شرعی اینست که آنها، تمام مخالفین خود را مهدور الدم می دانند و این تفسیر جدید، آن چیزی نیست که طالبان در ابتدای سلطه خود از آن حرف می‌زدند.

بازگشت تدریجی افراد فاسد دولت غنی که از اعضای قبیله حاکم هستند و ارتباط آنها با سرویس های امنیتی غربی نیز بر کسی پوشیده نیست(سلام رحیمی و ظریفه غفاری نمونه های آن هستند)، شائبه قومی بودن قدرت طالبان را به یقین تبدیل کرده و انتظار می‌رود که چنین افرادی، برای کمک به تطبیق برنامه های اداره قومی کابل در همکاری با سازمان های استخباراتی غربی، فوج فوج به سوی کشور برگردند.

همانطور که اداره غیر قانونی و غیر مشروع کابل، به جای تلاش برای کسب مشروعیت داخلی و ارج نهادن به خواست مردم، به سمت سرکوب آنها حرکت کرده، متعهد بودن آنها به همسایگان در خصوص تعهد هایی که پیش از رسیدن به قدرت داده اند نیز احتمالا منتفی خواهد بود.

کشورهای منطقه انتظار داشتند که با تسلط طالبان بر افغانستان، امنیت نسبی در منطقه ایجاد شود و در سایه آن، علاوه بر حفظ امنیت مرزی، رونق اقتصادی و توسعه تجارت نیز اتفاق بیفتد، اما آنگونه که از رفتار طالبان پیداست، این گروه، در مسیر مخالف، در حال حرکت است.

تثبیت پایه های قدرت طالبان، مردم افغانستان را عمیقأ با چالش‌های نان و جان مواجه ساخته، اما همانگونه که این گروه در باز کردن آب هیرمند به روی همسایه غربی، با آنها خلف وعده کرد، بعید است که دامنه این چالش‌ها، دامن کشورهای منطقه و همسایگان را نیز نگیرد.

سید احمد موسوی مبلغ