چرا نباید به طالبان اعتماد کرد!

پس از مذاکرات آمریکای ها با طالبان، در تاکتیک های این گروه تغییرات احساس شد و اخیرا رهبران طالبان مطرح کرده‌اند که با شیعیان افغانستان برادر دینی هستند، اما این سخنان نتوانیست جامعه تشیع و مردم هزاره را که اتفاقا از حکومت غ و ع ناراضی بودند قانع کند. زیرا سابقه و شیوه‌ی کنش‌گری طالبان در عرصه‌ی حکومت داری و کارنامه‌ی این گروه در تعامل با شیعیان از سال ۷۵ تاکنون به عنوان گروه که می‌خواهد در افغانستان حکومت کند، به گونه‌ای است که ضریب ریسک را در فرایندهای تصمیم‌سازی و سیاست‌گذاری مردم شیعه و جامعه هزاره بسیار بالا برده است. اکثریت شیعیان باور دارند زمانی که پشتونها به قدرت برسند جایگاه چندانی برای شیعیان قائل نمی‌شوند.

خلقی ها در قیام ۲ سرطان ۵۸ چنداول ۳۰۰۰ نفر از هزاره ها و شیعیان را شهید کردند و دولت کنونی در ۲۰ قوس ۱۳۹۹ در بهسود ۲۰ نفر ملکی را شهید نمودند اما طالبان به تنهای بیش از صدها حمله و راهگیری و انتحار علیه شیعیان و هزاره ها در طی این سالها انجام دادند که فقط حملات به عهده گرفته شده این گروه به این رقم می رسد، قتل عام ۱۷ اسد ۱۳۷۷ در مزار شریف با بیش از ۲ هزار شهید، عاشورای ۱۳۹۰ بیش از ۷۸ شهید، ۱۱ سرطان ۹۴ جلریز ۲۷ شهید، ۲۰ میزان ۹۵ در زیارتگاه سخی با دستکم ۱۸ شهید، حمله به مسجد الزهراء برچی در ۲۵ جوزای ۹۶ با دها شهید و زخمی، قتل و عام میرزاولنک در ۱۲ اسد ۹۶ با ۵۰ شهید، خاص ارزگان در ۵ عقرب ۹۹ با ۳۶ شهید و ده ها حادثه تروریستی دیگر تنها بخشی از کارنامه‌ی سیاه طالبان در قبال شیعیان بوده است؛ از سوی دیگر این گروه به صراحت در جلسات گفتگو‌های دوحه اعلام کردند که اگر اختلافی میان طرفین مذاکره در خصوص موضوعات مختلف پیش آید، ملاک، مذهب حنفی خواهد بود و نه فقه جعفری، رابطه با ایران و روسیه و اطمنان دادن به همسایه ها از ضمانت اجرای برخوردار نیست مگر اینها از بدو ورود به قندهار شعار صلح و رفا و برادری سر نمی دادند بعدا که سیطره پیدا کردند مسعود و شهید مزاری را به قتل رساندند و بقیه طوایف و مذاهب را به تمکین واداشتند؛ مردم می دانند این گروه تمامیت‌خواه اگر دوباره بر افغانستان مسلط گردد، قطعا برای ساکت کردن دیگران رفتار گذشته بکار می برند و به قول و قرارهای فعلی خود پشت می‌کنند.

محمد جواد جعفری شفق