منظورت چه بود؟!

بارها دیده‌ام برخی از ایرانیان به ایرانی دیگر کنایه یا بد و بی‌راه گفته‌اند و او برگشته پرسیده چه گفتی؟ منظورت چه بود؟ جواب داده‌اند که با شما نبودم، قضیه تمام شده است.
یک بار بچه‌ای با توپ به عمد به پشت سر یک ایدانی کوبید، برگشت پرسید به عمد زدی؟ گفت نه! کار تمام شد!
از ویژگی‌های جامعه‌ی بدوی، کشف و نیت‌خوانی است. محدودیت‌های زبان و گفت‌وگو را کم‌تر درک می‌کنند. یکی از ویژگی‌ها تحمیل نیت و پندار خود به دیگری است. منظور دیگری را به بدترین وجه تفسیر می‌کنند و حتی می‌گویند “قبرک” گفتی، منظورت حتما فلان چیز بود.
فضای مجازی محدودیت فراوانی در انتقال درست پیام دارد. حالت صدا، چهره، فضای گفت‌وگو و… شکل نمی‌گیرد. ممکن است ضعف نوشتاری هم وجود داشته باشد.
بانو ناهید فرید با صراحت از طالب برائت جسته و گفته باید مردم فقیر کشور کمک شود، عده‌ای از جان بر کفان، کمر بسته‌اند و می‌گویند نه، منظورت به رسمیت شناسی طالبان بود، ما بهتر از تو، منظورت را می‌فهمیم!
کمی ظرافت و ظرفیت داشته باشیم!
دود وضعیت فروپاشی به چشم مردم فقیر می‌رود. صدها هزار کارمند بخش‌های مختلف کشور بی‌کار شده‌اند، بسیاری از نان‌آوران آواره و یا پنهان شده‌اند، سرمایه‌ها و سرمایه‌داران فراری شده‌اند، از سوی دیگر، گرانی هم بی‌داد می‌کند. مجامع بین‌المللی نباید مردم را فراموش کنند. مردم یک جغرافیای سیاسی، نباید قربانی تحولات سیاسی شوند. مجامع جهانی بدون به رسمیت شناختن حکومت تروریستان، باید به یاری مردم بشتابند و از یک فاجعه‌ی انسانی جلوگیری کنند.

محمدی شاری