ما زنده “خوب” و مرده”بد” نداریم!

پس از درگذشت آیت الله صمدی، شرح و بسط، توصیف و تمجید، و تاسف و تاثرهای شدید و گسترده ای در صفحات اجتماعی به نشر رسیده است؛ البته این موضوع تنها شامل حال مرحوم آیت الله صمدی نمی شود، درمورد دیگر شخصیت ها نیز چنین بوده است و با تاسف این عرف جامعه شده است.

حال پرسش این است که چرا تا زمانی این شخصیت ها زنده هستند مورد توجه قرار نمی گیرند؟ از دانش و تجربه و خاطرات و توانایی های شان بهره برده نمی شود؛ چرا از نظر اجتماعی و انسانی تا وقتی در جامعه حضور دارند ارزش و قدر مندی نمی شوند؟ مورد تحلیل و نقد قرار نمی گیرند؟ این که می گویند مردمی که کتاب نمی خوانند، آینده ندارند، فقط برای جمله نویسی نیست. چرا به شخصیت هایی که کتاب مجسم اند و خود راوی اند مراجعه نمی کنیم؟ حتما نویسنده و یاشخصیت مطلوب ما “پتر” و “جورج” و “میشل” و ” مارگاریت” و…..باشد؟ در مصداق شعر “آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد!” البته برداشت منفی نشود بدون شک هر شخصیتی در عرصه علم و دانش و فهم بشری بدون تعلقات جغرافیایی و سیاسی و فرهنگی دارای ارزش هستند.

اما وقتی خود ما دارای ذخایر معنوی و فرهنگی هستیم چرا همانند ذخایر مادی خویش از آن بهره مند نشویم. ذخایر و تجارب معنوی هر مردمی بخشی از ذخایر معنوی و فرهنگی جامعه بشری است که در نهایت تمدن بشری را می سازد. بیایید ما هم در راستای تمدن بشری و نجات خویش از این وضعیت دردآور و مفلوک گامی برداریم و برداشته های خویش باورمند شویم. شخصیت های واقعی جامعه خویش را پیش از آن که به فراق و محروم شدن آنان دچارشویم، ارج بگذاریم. سازوکارهایی را سامان دهیم که بتوانیم انگیزه و توانایی و فرصت ایجاد گردد، و دسترسی به داشته های معنوی و فرهنگی جامعه و سرگذشت شخصیت های مان هرچه سهل تر میسر گردد.

شکور اخلاقی