قدرتی که قدرت را مهار کند، مبارک است

طبق بیانیه، عده‌ای از پهلوانان سرگردان یا دن‌کیشوت‌های ما “شورای ملی مقاومت” تشکیل داده‌اند که هدف آن تقسیم قدرت با طالبان یا در آوردن قدرت از چنگ آنها است.
عده‌ای از اهالی فیسبوک هم علیه این شورا موضع منفی گرفته‌ و کمر به تخریب آن بسته‌اند.

سؤال این است که وقتی ملتْ تحت سلطه طالبان نه سهمی در قدرت دارند و نه از امنیت و رفاه برخوردارند، طالبان نه به التماس کسی را شریک می‌کند و نه ملت زور دارد، چه فرقی می‌کند که این قدرت و سلطه دست چه کسانی باشد؟
تازه، اگر قرار باشد یکی نان ملت را بخورد (بد) و دیگری نام، نان‌، جان و زمین او را بگیرد (بدتر) اولی رجحان دارد.

حالا که کسانی مانند دکتر امین احمدی و بشردوست به شیوه گاندی و ماندلا مبارزه نرم را ترجیح می‌دهند، عده‌ای مانند استاد خلیلی و داکتر عبداللّه دم غنیمت می‌شمارند، بگذاریم گزینه زور هم روی میز باشد.
البته ما قدرت این شورا را مفروض نگرفته‌ایم بلکه می‌گوییم اگر قدرتی باشد که قدرت را مهار کند، مبارک است و به گفته سروانتس
“چیزی را که به قدرت توان گرفت، به حاجت مطلب”

رسول حمیدی