فعّال کردن مکانیزم ماشه!

راهکارِ نجات‌بخشی که «مقاومت مردمی» در پیش گرفته است، همانا فعّال کردن مکانیزم ماشه است؛ یعنی جبهۀ مقاومت، انگشت روی ماشه‌ی تفنگ می‌گذارد و به نیروهای اهریمنی می‌گوید: اگر شلیک کردید، ما هم شلیک می‌کنیم و اگر دست از شرارت برداشتید، ما هم دست از کشیدن ماشه‌ی تفنگ بر می‌داریم.

آنگاه که طالبان، مسافران بی‌گناه را در قتلگاه «جلریز» به اسارت می‌گیرند، مقاومت مردمی هم افرادی از اعضا و حامیانِ طالبان را به اسارت می‌گیرند و به دژخیمانِ جلریز پیام می‌دهند که مکانیزم ماشه فعّال است! اگر گردن زدید، گردن می‌زنیم و اگر آزاد کردید، آزاد می‌کنیم!

در جنگلِ تنازعِ بقاءِ افغانستان تنها راه و راهکار زنده ماندن اقلیت‌های قومی و مذهبی، همین فعّال کردن مکانیزم ماشه است. هرگاه بیست سال پیش همین مکانیزمِ نجات‌بخش در ولایتِ میدان فعّال می‌شد، اکنون صدها قربانی درّۀ مرگ (جلریز) در قید حیات بودند. اگر همین راهکار و مکانیزم، سال‌ها ‌قبل در قیاق و قره‌باغ و کُندی‌پشت و میرزاولنگ و درۀ‌صوف و نواحی مجاور با طالبان و پشتون‌ها، فعّال می‌گردید، امروز صدها قربانی ترور و توحّش طالبان از نعمت حیات برخوردار بودند.

حتی در ماجرای اسارت و شهادت «تبسّم» اگر مردم گلزار و جاغوری به جای دادخواهی به درگاه این و اون، چهارده نفر از حامیان طالبان را در بدل هفت اسیر خود به گروگان می‌گرفتند و مکانیزم ماشه را به کار می‌انداختند؛ یقیناً اکنون شکریه تبسّم و شش مسافر همراهش زنده بودند.

افغانستان سرزمین ویژه و با مردمان ویژه است و قواعد خاص خود را دارد. در اینجا تظاهرات مدنی، دادخواهی سیاسی، هیاهوی رسانه‌ای، لشکرکشی فیسبوکی، التماس به دولت‌مردان، امید بستن به خارجی‌ها، تکیه بر رهبران سیاسی اقوام و … هیچ دردی را دوا نمی‌کند و تنها قاعده و قانونِ کارآمد و مؤثر، همانا فعّال کردن مکانیزم ماشه در تمام نواحی مجاور با طالبان است.

خبرگزاری اطلس/مسیح ارزگانی