حضور تأثیرگذار یا مشروعیت‌بخش؟

حکومت طالبان، حکومت چند ملا و قاری از یک قوم خاص است که نه حکومت است و نه کسی آن را نقد می‌کند و نه آن‌ها نقدپذیرند، اگر کسی در باره‌ی این حکومت چیزی هم می‌گوید، بیشتر جنبه‌ی شوخی دارد.

اما با انتصاب سمبلیک یک هزاره در پست یکی از وزارتخانه‌ها، ذبیح‌الله مجاهد از ایشان تحت عنوان شهروند هزاره نام برد، این در حالیست که روزانه ده‌ها نفر در پست‌های مهم گماشته می‌شوند و ذبیح‌الله مجاهد، قومیت آن‌ها را نام نمی‌برد.

طالبان به‌خاطر اینکه تمام پست‌ها را به بک قوم خاص داده و در حکومت‌شان از اقوام دیگر کشور کسانی حضور ندارند، به‌شدت تحت فشار بوده و یکی از دلایل اصلی که دنیا آن‌ها را به‌رسمیت نمی‌شناسند، همین انحصاری‌بودن و تک‌قومی‌بودن حکومت‌شان است.

طالبان با این انتصاب‌های سمبولیک، تلاش دارند تا حکومت‌شان را همه‌شمول نشان دهند تا مثلا معیار به‌رسمیت شناخته‌شدن را کسب نمایند، لذا مجاهد در حین اعلام این انتصاب، قومیت ایشان را برجسته ساخت.

ظاهراً مجاهد خوب مردم ما را شناخته است و به همین دلیل با برجسته‌ساختن قومیت ایشان، سیلی از تبریک‌بادی هزاره‌ها را برانگیخته است، ما باید از گذشته‌ها درس بگیریم و به حضور سمبولیک در حکومت دلخوش نکنیم، بلکه دنبال حضور مؤثر و واقعی باشیم. تبریک‌بادی ما برای یک انتصاب سمبولیک آن‌هم در حکومتی که نه مشروعیت داخلی دارد و نه مشروعیت بین‌المللی، به معنای مشروعیت‌دادن به حکومت و ابراز رضایت از حکومت است.

خیلی‌ها می‌گویند که از نبودن ما، بودن ما بهتر است، ولو بودن ما سمبولیک باشد، من با این نظر کاملا مخالفم، زیرا اگر حضور مؤثر و واقعی در حکومت نداشته باشیم، حضور سمبولیک و مشروعیت‌بخش ما کاملا به ضرر مردم است. چون اعتراضات و دادخواهی مردم را کاملاً خنثی می‌کند، وقتی از انحصار و تک‌قومی‌بودن و تبعیض و بی‌عدالتی اعتراض کنیم، آنگاه برای خفه‌کردن صدای اعتراض ما، حضور سمبولیک و مشروعیت‌بخش آن‌ها را به رخ ما می‌کشند.

نسیم جعفری