جنگ، هم راه حل هست و هم نیست

بیایید واقعیت و ها و حقیقت ها را قبول کنیم. افغانستان سرزمین همه ساکنان آن است. ملکیت قوم، جناح و جریان خاص نیست. در عین حال مبحث قومی واقعیت تلخ افغانستان است. امروز هم خیلی ها تالبان را نماینده یک روایت قومی میدانند. ازین ها که بگذریم، میخواهم بگویم آیا واقعا جنگ راه حل افغانستان است؟ هم بله هم خیر. چرا بله؟ اگر من امثال من نوعی و هزاران انسان این سرزمین نادیده گرفته شوند، انکار شوند، از حق شهروندی و انسانی اش برخوردار نشوند، برابری نباشد، عدالت نباشد، درجه بندی باشد و هیج جناحی هم کوتاه نیاید، راه حل شما جز جنگ چیست؟
اما اگر تالبان که امروز به عنوان واقعیت افغانستان، حاکم هستند، از موضع قومی کوتاه بیایند، رویکرد تند مذهبی را کنار بگذارند، به انتخابات باور داشته باشند، همه را به یک دید ببینند، قدرت و منابع بصورت عادلانه توزیع شود، کدام انسان عاقل بدنبال جنگ می رودکه بخواهد با میل تفنگ حرف بزند؟در این صورت بله جنگ راه حل نیست و چه خوب است که مشکلات با گفتگو حل شود. حتا همین گفتگوی احمد مسعود و تالبان در ذاتش اش اقدام خیر و نیک است. ولی مشروط براینکه چنین گفتگو ها از هر سمت و جناحی منتج به تغییر اساسی در سطوح مختلف در کشور شود نه گرفتن چند چوکی.
مخلص کلام، دادخواهی ها و اعتراضات که صورت میگیرد اگر بر مبنای دشمنی های قومی نباشد، سرکوب نکنید. این حق ماست که بگوییم که زن و دختر نباید در قرن ۲۱ زندانی باشند و محروم از درس، تحصیل و کار شوند. آیا این خواسته ها و نظیر این خواسته ها دشمنی و جنگ طلبی است؟

بی بی فاطمه حسینی