تیغ در دست زنگی مست است!

۱. حکمتیار، سه روز قبل از دوستان و همکارانش خواست آماده جنگی دیگر باشند.

۲. از آن طرف، چین، با ورود به حیات خلوت آمریکا در خاور میانه، قرارداد های چند میلیارد دلاری با عربستان سعودی امضا کرد و تمایل خود به نفوذ در این منطقه و نیز ظرفیت های خود را به رخ رقبا کشید.
طبیعتاً آمریکا از حضور چین در کشورهای عربی ناخرسند است، هم‌چنان که از هرگونه فعالیت اقتصادی چین و هر کشور دیگری در افغانستان ناراحت بود.

۳. مهمترین خبر روز دوشنبه، حمله مسلحانه به اقامتگاه چینی ها در شهر کابل با تعداد قابل توجهی کشته و زخمی بود. گفتنی است که طالبان، ظاهراً تدابیر امنیتی بسیار بالایی برای این اقامتگاه سنجیده بودند و منطقی نیست که کسی غیر از خود طالبان، بتوانند از آن موانع مستحکم عبور کنند.

۴. بارها گفته بودیم که آمریکا و غرب، تماشاگر حضور رقبای خود در افغانستان نخواهد بود و اساسا افغانستان را به طالبان سپرد تا اولا از شبکه های مورد حمایت خود در درون این گروه در چنین اوقاتی، استفاده‌ کند و ثانیاً، هیچ دولت پاسخگوی رسمی هم در کشور نباشد تا کشورهای منطقه بتوانند بر آن حکومت، اعمال فشار کنند.
قطعا، تنها ابزار همسایگان برای کنترل طالبان (امتیاز دهی های مکرر و بی پایان) نیز ابزار قابل اتکایی نیست.

۵. به همان اندازه که روسیه و چین، در حاکمیت مثلا امن طالبان، بویی از امنیت را استشمام نکرده اند، بقیه همسایگان هم باید زنگ خطر را جدی بگیرند و به جای تبرئه طالبان، این واقعیت را جدی بگیرند که حملانی از این دست، فقط توسط شبکه های درون طالبان انجام میشود نه هیچ گروه دیگری.

۶. ایران ممکن است به واسطه موضعی که چین نسبت به ادعای مالکیت امارات بر جزایر جنوبی ایران گرفته، از سیلی ای که به صورت چین زده شده، چندان ناخشنود نباشد، اما باید به این نکته عمیقأ توجه کرد که اکنون، تیغ در دست زنگی مست است و این زنگی مست، زمانی که تیغ خود را بچرخاند، برایش تفاوتی ندارد که تیغ، به فرق که، وارد می‌شود.

سید احمد موسوی مبلغ