استبداد از سایه خودش هم می هراسد!

رژیم های استبدادی و حکام مستبد دو ویژگی را همیشه دارند: یکی دشمن تراشی؛ آنان همه را و همه چیز را ، به استثنای آن چیزی که تحت سیطره و فرمان خودش باشد، “دشمن” می پندارد. حتا اگر جریان هوا هم به میلش نباشد، توطئه دشمن تلقی می کند. دیگری ترس؛ آن ها نه تنها از واقعیت و حقیقت، آزادی بیان و فکر در هراس اند، بلکه از سایه خود هم هراس دارند. ذات قدرت طلبی و انحصارگرایی، درسایه هر ایدیولوژی که باشد، چنین است.
سیدباقرمحسنی انسان پرانرژی و با انگیزه است. از معدود جوانانی در حلقه خودشان است که به سیاست از دریچه تحصیل و مطالعه وارد شده است، نه با اتکای به میراث داری. بدون شک قرارگرفتن و همراه بودن با شهیدکاظمی برای ایشان یک امتیاز و تجربه مهم برای فهم و عمل سیاسی دانسته می شود. حال این که چقدر از آن تجربه و دانش و شجاعت خود در عرصه سیاست استفاده بتواند بستگی به هنر ایشان و موافقت شرایط دارد.
بازداشت ایشان و دیگر فعالان سیاسی و اجتماعی حتا برای چند ساعت یا چند روز هم نشان از آن دارد که برخلاف ادعاهای مسئولان امارت، آنان به حقانیت و مشروعیت خود باور ندارند. آنان سعی دارند که حقانیت و مشرعیت خود را از مجرای زور یا تغلب و گذراندن زمان بدست آورند.
با تاسف افغانستان تارسیدن به شرایط معیاری سیاسی و اجتماعی راهی بس طولانی و پرپیچ و خم و دشوار پیش روی دارد. به طور قطع هزینه بس سنگین و عظیم نیز خواهد داشت. امیداوارم که نه تنها سیدباقرمحسنی، بلکه همه فعالان سیاسی و اجتماعی دربند آزاد شوند. اینان سرمایه های انسانی و فکری اند، که در گشایش روزنه های زندگی نوین و ایجاد فردای بهتر ، جامعه به آنان نیاز دارد.

عبدالشکور اخلاقی