درس نخست| عمل به تکلیف الهی

اشاره:

بازهم محرّم از راه رسید؛ ماه عشق و فداکاری، ماه عزّت و غیرت و ماه توکّل و اعتماد به خدا. این ماه، سال یک‌بار از زندگی ما عبور می‌کند تا از او بیاموزیم و اندیشه‌ها و رفتارمان را در ترازوی او بگذاریم که چقدر وزن دارند. محرّم، خود را به ما نشان می‌دهد تا برخی از ارزش‌های انسانی در زیر گردوغبار زندگی روزمره و گرفتاری‌های زمانه کم‌رنگ و فراموش نشوند.
با توفیق الهی هر روز یکی از درس‌هایی محرّم را کوتاه و فشرده با هم مرور می‌کنیم و در وضعیت دشوار کنونی کشور از امام و پیشوای آزادگان می‌آموزیم که تکلیف ما در این زمانه چیست، چگونه باشیم و چه باید بکنیم.

درس نخست؛ عمل به تکلیف الهی

بزرگ ترین دغدغه بندگان خدا در زندگی عمل به تکلیفی است که خدا به دوش آن‌ها گذاشته است. تکلیف، همان‌چیزی است که خدا از بندگان خود خواسته است و عمل بدان‌ها موجب رضایت خدا و نزدیکی بنده به خدا می‌شود.
شرط عمل به تکلیف، داشتن دانش و درک تکلیف است. مؤمن، در روشنایی دانش، تکلیف خود را در وضعیت‌های گوناگون تشخیص می‌دهد.

تکلیف الهی امام حسین (ع) در برابر یک بدعت چه بود؟

سنّت اسلامی، خلافت پسر به جای پدر نبود؛ اگر چنین می‌بود ابوبکر و عمر این‌کار را می‌کردند؛ امّا معاویه برخلاف سنّت اسلامی، یزید را که کم‌ترین شرایط خلافت را هم نداشت به جای خود برگزید و رسم سلطنت را به جای خلافت جاری کرد. امام حسین تکلیف الهی خود تشخیص داد که با این بدعت درافتد و درافتاد و با یزید بیعت نکرد و از مدینه راهی مکه شد.
نامه‌های فراوان و پیاپی مردم کوفه در مکه به امام حسین (ع) رسید. کوفیان او را به کوفه دعوت کرده بودند تا رهبری جامعه اسلامی را به دوش بگیرد. با این‌که امام می‌دانست رفتن به کوفه مواجه‌شدن با لشکر یزید است و امام اصولاً مخالف جنگ بود؛ چنان‌که نیروی انسانی، سلاح و تجهیزات جنگی همراه نداشت؛ امّا پاسخ مثبت‌دادن به مردم کوفه را تکلیف خود می‌دانست؛ مردم به او نیاز داشتند و دست یاری به سوی او دراز کرده بودند؛ لذا به طرف کوفه حرکت کرد و نرسیده به کوفه، در کربلا رخ داد آن‌چه که می‌دانید.
امام حسین (ع) از مدینه تا روز عاشورا و تا آخرین لحظه‌های حیات خود، فقط به تکلیف الهی خود عمل کرد.
بنابراین درس نخست قیام امام حسین (ع) عمل به تکلیف الهی است؛ حتّی اگر این عمل بسیار دشوار بوده و خطر جانی و در ظاهر شکست را هم با خود داشته باشد؛ امّا در نهایت رضایت خدا و عزّت و سربلندی در دنیا و آخرت در پی خواهد داشت.

سید اسحاق شجاعی