یک مرد جنگی به از صدهزار

کاش ما یک همچو جنرالی میداشتیم که نامش لرزه بر اندام دشمنانمان می‌انداخت.
واکنشها به شهادت جنرال قاسم سلیمانی جالب است، همه سعی دارند یکی به نعل بزنند و یکی به میخ!
از یکسو همدردی با ایران میکنند و از سوی دیگر نمی خواهند با آمریکا سرشاخ شوند. یعنی بین قاتل و مقتول یک راه میانه را انتخاب کنند.
اتفاقا همانها که مدعی جهاد و مبارزه اسلامی هستند، بیشتر اینگونه اند. البته همه ما میدانیم که بسیاری از اینها در دل خود تقیه می‌کنند!

بیانیه‌ها را خواندم و خندیدم، چقدر رهبران جهادی و جنگنده‌های افغانستان و چریک‌های مدعی و جنرالان کهنه‌کار بیچاره و بزدل شده‌اند. این عقیم شدگی نتیجه صلح لیبرال برای ماست. دلار میدهد در عوض عقیمت میکند، طوری که هر وقت دلش خواست به خانه‌ات می‌آید و تو باید بدو بدو بروی و پشت سرش بایستی.
چگونه میتوان از استقلال و آزادی سخن گفت وقتی سایه ترس در تک تک کلمات مشهود است؟ تاریخ به خاطر می سپارد که سیاستمداران ما آنقدر ترسو و عقیم بودند که جرات نداشتند قاتل را محکوم کنند، چه اینکه با او همنوا شدند و دم تکان دادند.

آمریکا یک حمله تروریستی انجام داد و یکی از ۱۰۰ مرد قدرتمند جهان را کشت. این واقعیت است!
مرگ سرخ حاج قاسم روی تمام معادلات منطقه و جهان تاثیر گذاشت، مگر میشود بگوئیم اتفاقی نیفتاده؟
همانقدر که قتل چه گوارا جهان را تکان داد و او پس از مرگش بیشتر زنده شد، همانقدر مرگ قاسم سلیمانی تکان دهنده بود. او هر چه بود یک سرباز بود که تا آخرین لحظه برای ملتش جنگید و من او را میستایم، چرا که یک مرد جنگی به از صدهزار!

نویسنده: سید جمال الدین سجادی