کشوری که درآن هیچ کس مسئولیت نمی‌پذیرد!

شب گذشته سخنان رئیس جمهور را شنیدم که از گسترش فقر و ناامنی شکایت داشت و آن را مایه شرم خواند؛ همین طور وزیر داخله از بی‌سوادی بالای پنجاه درصد افسران و پولیس و ترس از مقابله با زورمندان داخل حکومت و پارلمان سخن می‌گفت؛ رئیس امنیت ملی از همسایه‌ها شکایت داشت که چرا بجای همکاری، مخالفین ما را حمایت می‌کنند؛ و وزیر دفاع از کمبود نیروی دفاعی و کمبود امکانات گله داشت و…..

وقتی درکشوری که هم مردم شکایت دارند و هم حکومت و مسئولان؛ پس چه کسی مسئول است؟ فلسفه وجودی ساختارهای سیاسی و امنیتی و قضایی و ملکی چیست؟ قانون اساسی چه معنایی دارد؟ جغرافیای سیاسی چه مفهومی دارد؟ چرا یکی خود را رئیس جمهور و وزیر و وکیل و رئیس می‌پندارد و دیگری رعیت؟ وقتی مسئولان یادشده توانایی مدیریتی ندارند کم از کم این شجاعت را داشته باشند که دست از سرمردم برداشته و طی یک روند قانونی مسئولیت را به بهتر از خود واگذار نمایند. بیش از این موجب بدنامی خود و تباهی کشور نشوند.

اما وقتی چنین بی مسئولیتی فراگیر وجود دارد و هرکس  خر مراد خود را سوار است و شتر خود را بار می‌کند ، چرا اوضاع روز به روز بدتر نشود؟ چه امیدی وجود دارد که این جامعه و کشور روزی به ثبات و امنیت و ترقی دست پیدا کند؟

دردمندانه باید گفت مسئولیت ناپذیری عمیق ترین و دیرینه ترین دردی است که دراین خاک ریشه دوانیده و نسل اندر نسل جامعه ما را تباه ساخته ، و نه تنها ما را از ایجاد و توسعه همه جانبه جامعه انسانی و مترقی باز داشته است بلکه انسانیت ما را نیز مسخ کرده است .

استاد شکور اخلاقی