همه منتظر “ملاعمر” دیگری!

درپی وقوع حمله انتحاری خونین روز گذشته در ولایت ننگرهار، کم‌ترین انتظار این بود که واکنش‌هایی را درسطوح مختلف از صفحات مجازی تا رهبران و سیاستگران کشور برانگیزد.

اما متاسفانه قطب گرایی‌ها و سودجویی‌ها و واگرایی‌ها بگونه ای پیکره جامعه را مسخ و کرخت ساخته است و سیاست جاری آن چنان آلوده و مسموم گردیده است که روح و روان جامعه دربرابر چنان فجایعی بی حس شده است؛ دیگر احساس “انسانی” باقی نمانده است که به درد و رنج مشترک و آینده تاریک مشترک اندیشه شود.

واکنش‌های صورت گرفته اغلب به صفحات مجازی محدود می‌گردد و حتا از میان رهبران و سیاستگرانی که از ولایات شرقی و بخصوص ننگرهار هستند، نیز هیچ صدایی اعتراض و واکنش جدی در محکومیت طالبان و داعش و دیگر گروه های تروریستی بلند نشد.

این مسئله می‌تواند نشانه‌های بسیار خطرناک باشد. اولین نشانه خطر اینست که سیاست جاری در افغانستان “انسانیت کش” است. در این کشتار میان قوم و منطقه و مذهب تمایزی وجود ندارد.

دومین نشانه خطر از لحاظ اجتماعی و سیاسی است، گویا نوعی تفاهم و تعلق خاطر یا اشتراک منافع و وابستگی میان رهبران و مدعیان سیاسی و اجتماعی، بخصوص بزرگان ولایات شرقی و جنوبی با گروه های تروریستی وجود دارد که هیچ واکنش و اقدام جدی در برابر آنان صورت نمی‌گیرد.

سومین نشانه خطر واگرایی کلی است که در جامعه و حکومت مشاهده می‌شود.

چنین وضعیتی برای کشور و همه ساکنین این جغرافیا بسیار نگران کننده به نظر می‌رسد. گویا در پی ناکامی‌های شانزده سال گذشته و بخصوص در دوران حکومت کرایی اشرف غنی، همه منتظرند تا دوباره “ملاعمر” دیگری به حمایت امریکا و ضمانت‌های داده شده به کاخ سفید، اما این بار با گریم‌های تازه و با در دست داشتن پرچم “سفید صلح” بر زعامت این جغرافیا تکیه زند!

شکور اخلاقی