نگرش ها و روش های متناقض!

در فضای سیاسی کنونی که بنام دموکراسی خوانده می شود، تناقض های بی شماری وجود دارد که داعیه دموکراسی و رفتن بسوی آن را با چالش روبرو ساخته و حتا غیر ممکن می سازد. در اینجا فقط به دو مورد اشاره می شود.

نقض کرامت انسانی:

تفکر دموکراسی اساسا برمحور و بنیاد ارزش نهادن به انسان و حقوق اوست. بنابراین در شیوه حکومتداری و نگرشی که کرامت انسان به شیوه ها و توجیه های مختلف نقض شود؛ یا سنجه حقوق افراد جامعه، در سطح تمامیت خواهی و زورمندی قومی و سمتی تنزل کند و محدود شود، بطور قطع توقع رسیدن به دموکراسی، خواست و انتظاری بیهوده و غیر ممکن است.

روحیه استبدادی و شعاردموکراتیک:

تناقض دیگر این است که عده ای-ظاهرا درس خوانده غرب و به شمایل تکنوکرات- بدین تصور اند که با روش های استبدادی و تمرکزگرایی مفرط قدرت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی ؛ شاخصه های دموکراتیک را تحقق بخشند. چنین کسانی یا خود را به جهالت زده اند، یا جامعه را جاهل فرض کرده اند، یا شهوت قدرت و انحصار چنان بر آنان غلبه یافته است که تمام اندوخته های علمی و تجارب موجود و درک واقعیت های آشکار جامعه، در نظرشان بی اهمیت و قابل چشم پوشی است. چنین نگرش و روشی در واقع بصورت شیادانه به کارگرفتن ارزش ها و معیارهای دموکراتیک در خدمت استقرار دیکتاتوری است.

بنابراین باید به یاد داشت، شاید بتوان با ترفند و نیرنگ، یا توسل به زور و حمایت خارجی قدرت را تصاحب کرد؛ اما همانطور که استبداد عبدالرحمان خانی و نادرخانی نتوانست برای افغانستان ثبات و اتحاد را به ارمغان اورد، یا رژیم معجونی داوود خان نتوانست افغانستان را از دامگاه های بحران داخلی و خارجی نجات دهد؛ با موجودیت تناقض های کنونی نیز نمی توان شاهد یک جامعه با ثبات و نظام واقعا دموکراتیک و کشوری مترقی بود. یکی از مهم ترین و فوری ترین اقدام ها برای رسیدن به اهداف دموکراتیک تلاش در رهیدن از این تناقض ها می باشد.

نویسنده: شکور اخلاقی