نمایشی مضحک ترویج مصرف گرایی

پس از بیست‌سال مشق دموکراسی آمریکایی رسیدیم به این‌جا که مثلاً برای تغییر وضعیت چنین نمایشی مضحک راه بیندازیم. نمایشی که در متعالی‌ترین صورتش خود نوعی تبلیغ و ترویج مصرف‌گرایی در شهر شکم‌گرسنه‌ترینان است.

نمایشی که وجه احمقانه و کاذبش از سایهٔ سنگین اسلحه و پولیس در آن پیداست و آشکارا فریاد می‌زند که بومی نیست و به زور پول و پروژه در دهان این شهر چپانده شده است.

این فضا تا منتهای درجه کاذب و دروغین است. فضای بافته و ساختهٔ ان‌جی‌اوها و پروپوزل‌نویسان است برای درآمد بیشتر خودشان. فضای واقعی به امان ملامجیب و امثالهم رها شده و برعکس با بافتن و ساختن چنین فضایی، سیطرهٔ ملامجیب‌ها را بر فضای واقعی بیشتر و محکم‌تر می‌کنند.

شما اگر می‌گویید نه، می‌گویم به محل برگزاری این نمایش مسخره نگاه کنید: پهلوی مسجد شیرشاه سوری. ظاهراً به نظر می‌رسد یک کار نمادین و روشنگرانه انجام شده، حتا بعید نیست که این نکته را پروپوزل‌نویس پروژه برای خرکردن دونر در طرح اولیه نیز گنجانده باشد اما واقعیت این است که این کار جز تمسخر ارزش‌هایی را که همواره قربانی بوده چیز دیگری را به نمایش نمی‌گذارد. این کار جز تقویت منطق ملامجیب‌ها کار دیگری انجام نمی‌دهد.

ماهیت این نظام فاسد همین است که مسؤولان آن در کمال سکوت و بی‌اعتنایی مرگ تدریجی هنرپیشه‌ها و اهل تیاتر و سینما را در اوج فقر و فلاکت نظاره کنند تا فضا برای چنین نمایش‌های احمقانه بیشتر باز گردد. دریغ از یک تیاتر خیابانی، از یک کنسرت و یا پخش یک فلم در فضای عمومی، حتا اگر به زور اسلحهٔ ارتش انجام شود. سینما را ویران می‌کنند به جایش پاساژ لباس و لوازم آرایشی می‌زنند، تیاتر را چپه می‌کنند و عوضش پارکینگ موتر می‌سازند.‌ این است ماهیت نظام سرمایه‌داری.

رسانهٔ مستقل و رسانه‌‌دار روشنگر اگر داشتیم به جای گزارش‌کردن این گدی‌بازی ان‌جی‌اویی می‌رفت پشت پرده و واقعیت اقتصادی ماجرا را مستند می‌کرد تا می‌دانستیم که این مکاره‌بازی چه‌قدر پول خیرات این مردم گرسنه را بر باد داده است.

کاوه جبران