روز های نا امید کننده آب و هوای سیاسی

در روزهای سرد قوس بارش برف و باران نداشتیم و به رسیدن روزهای رسمی زمستان امید بستیم. دهه اول جدی بدون بارش سپری شد و امید به دهه دوم و سوم سپردیم و باز هم هیچ خبری از برف و باران نشد.

ماه جدی بی حاصل به پایان رسید و منتظر روزهای با برکت دلو نشستیم. حالا دهه اول دلو رو به ختم است و باز هم خبری از برف و باران نیست. امید را از دهه دوم دلو هم بریده ایم تا ببینیم این ماه چگونه به پایان می رسد. بنا بر طبیعت جوی، امید چندانی به حوت هم نیست.
حالا ما مانده ایم در برزخ زمستان و بهار که گارد زمستانی بگیریم یا ژست بهاری. یعنی در چله زمستان و هوای +۱۵ و روزهایی که هیچ امیدی به بارش نیست؟

داستان صلح و آمدن امنیت نیز همین روایت است.
گفتند پیمان امنیتی، خوش حال شدیم اما امنیت نیامد. گفتند امضای پیمان، پیمان امضا شد و نا امنی بیشتر شد. گفتند گفتگو های صلح، باز هم خوشحال و امیدوار شدیم. نشست مشترک صلح برگزار شد و شرایط نا امن تر. گفتند بعد از دعوا بر سر طرزالعمل، صلح می آید، خوشحال شدیم. طرزالعمل گفتگو ها بعد از چند ماه نهایی شد و باز صلح نیامد. گفتند به بهانه میلاد مسیح هرکس به کشور هایشان رفته کسب تکلیف کنند، گفتیم شاید صاحبان اختیار دستورالعمل صلح را نهایی کنند و گشایشی شود و امنیت بیاید که باز هم نیامد.
حالا یک کشور اختیار دار دیگر هم اضافه شد، ایران.

طبیعت فصل بعد از سرما بطور طبیعی کار صلح و امنیت را دشوار تر می کند. یعنی واقعا امیدی به صلح است ؟
حالا ما مانده ایم در بیم و ترس صلح و جنگ که برویم یا بمانیم.
عجب روز و روزگاری داریم

حسین ریحانی