خوب بازیچه دست این و آن شده ایم!

بعضی اوقات با خود که فکر می کنم به این نتیجه می رسم اصلا ما در افغانستان رهبر و سیاسی و نخبگان سیاسی و واژه های مصطلح از این دست داریم؟ که اگر داشتیم حال و روزمان این طور نبود!

سیاسیون حال حاضر ما هرچه برای بیان در سخنرانی هایشان دارند متعلق به گذشته است: خود این اقایان که در طول حداقل این بیست سالی که از نظام جدید سیاسی در کشور می گذرد هیچ تصمیم عمده ای که به نفع افغانستان و مردم مظلومش باشد، نگرفته اند و کارنامه سیاسی آنها خالی خالی ست.

اگر داشتیم چنین زمامدار عاشق خدمت و باهوشی داشتیم، در سیاست خارجی خود کمی قاطعانه رفتار می کردیم: کافی ست نیمه نگاهی به پروسه صلح بیندازیم.

تا دیروز غنی و حلقه تشنه قدرت اطرافش سینه چاک می کردند که اجماع ملی و بین المللی برای صلح افغانستان هیچگاهی مانند الان مساعد نبوده است اما همین غنی و طرفدارانش که هفت هشت سالی ست جیب های خود را از پول های خارجی پر کرده اند به یکباره به دلجویی از کسانی که روزی بی رحمانه با آنها برخورد کرده بودند، روی می آورند: دختر مارشال دوستم سناتور می شود و محمد محقق مشاور!

از سویی هم عبدالله و حلقه خواهان قدرتش که تا دیروز داد و فریاد می کردند که حقشان در انتخابات خورده شده به محض یک چراغ سبز از سوی امریکایی ها و رسیدن به شورای عالی مصالحه ملی مهر سکوت بر دهان زدند و منتظر مانندند حکومت موقت گلیم غنی را جمع کند.
یکی نیست از این بزرگان بخواهد به خاطر خدا و مردم بس است دیگر! رها کنید مردم را! به اندازه کافی خود و فرزندان و فامیل و دوستداران شما خورده اند و شکم فربه کرده اند.
یکی نیست به اینها بگوید بروید سیاست خارجی را از امریکایی ها و چینی ها و حتی کنار گوشتان پاکستان و هنند بیاموزید.

چین ها برای سرکوب اویغورها و رفع این نگرانی بزرگ خود به کمک پاکستان چندین بار با رهبران طالبان دیدار کرده و به آنها وعده سپرده اند اگر مانند گذشته با شبه نظامیان اویغور همکاری نکنند، از آنها برای رسیدن به قدرت مجدد در کابل حمایت می کند!

امریکایی ها نیز به بهانه صلح نیروهایشان را از افغانستان خارج کردند و هزینه ها را کاهش دادند. امریکایی ها اکنون تصمیم گرفته اند به دست خود افغان ها پیروز میدان شوند.
پاکستان نیز چه طالبان در مذاکرات صلح پیروز شوند و چه ناکام بمانند وسیله فشار خود بر هند و افغانستان را حفظ خواهند کرد.

هند نیز با استفاده از اویغورها تلاش دارد چین را زمین گیر کند.
این وسط رهبران و زمانداران افغان است که همانند بید با هر بادی می لرزند! این روسای جمهور و این رهبران به درد لای جرز دیوار می خورند!

ای کاش می آمد یک رئیس جمهور یا حتی یک شاه دیکتاتوری که می توانست از مردمش در مقابل بیگانگان دفاع کند و چون مشتی آهنین بر فرق دشمنان و چون عقابی تیزپرواز در کمین دشمنان ما مردم افغانستان باشد!

امروز تک تک ما از دانشجو، طلبه، کارگر، تاجر و غیره و غیره گرفته در سراسر دنیا فقط و فقط شنونده پیروزی های دیگران و شرمنده عملکرد رهبران خود هستیم!

باید یک خانه تکانی کرد… تنها پس از آن روز است که مردم افغانستان که شایسته بهترین ها هستند می توانند از شر خائنان امروز که داعیه رهبری دارند خلاص شود!

حفیظ‌الله رجبی