ایمان و امید

سال‌ها پیش “ویلیام جیمز” گفته بود: شخصی که صاحبِ ایمان مذهبی باشد، از هر نوع اضطراب و تشویش مصون می‌ماند. دکتر “هاوزر” گفته بود: ما در زندگی به ایمان و اعتدال احتیاج داریم. “لیمان” فیلسوفِ بزرگ گفته بود: دین و مذهب در زندگی به انسان اطمینان و تکیه‌گاه می‌بخشد. دیل کارنگی گفته بود: اگر مردم دنبال آرامشی که در مذهب و دعاهای مذهبی پنهان است می‌رفتند، بیشترِ خودکشی‌ها و دیوانه‌شدن‌ها منتفی می‌شد.

هرچند روشنفکران و ایمان‌گریزانِ قرنِ بیستم غرب، این تنبیهات و اشارات را جدّی نگرفتند و رسماً مرگ خدا و زوالِ ایمان و پایانِ کار ادیان را اعلام نمودند؛ اما اینک تلفاتِ سرسام‌آورِ کرونا در جغرافیای متمدّن و متنعّم مغرب زمین، شاید متولیان و متفکرانِ دنیای غرب را متوجه این حقیقت کرده باشد که ایمان و امید چه گوهر گرانبها و بی‌مانند برای بشریت بوده است.

مرگ و میرِ ناشی از کرونا در کشورهای مرّفه و پیشرفته‌ی غربی (امریکا و اروپا) ده‌ها برابرِ کشورهای فقیر و فاقدِ امکانات درمانی‌ای مشرق زمین است. بی‌گمان یکی از علل و عوامل آن آمارِ صعودی و نجومی و این رقمِ قلیل و پایین، حضورِ آرامش‌بخشِ ایمان و امید در دنیای شرق و ضعف یا زوال آن در دنیای غرب است.

یقیناً بخشی از قربانیانِ غربی کرونا به دلیلِ نقصانِ ایمان و امید و فقدانِ تکیه‌گاه و توکل، از ترس و اضطراب ناشی از کرونا، جان و جهان خود را از دست می‌دهند و در مقابل، بسیاری از شرقیان به دلیل عنصرِ ایمان و توکل به خداوند، امید و اعتمادِ خود را از دست نمی‌دهند و بر ویروس کرونا غلبه پیدا می‌کنند

مسیح ارزگانی