انتظارات از نشست استانبول

با نزدیک شدن زمان نشست استانبول آهنگ گمانه زنی ها و تبصره ها نیز شتاب گرفته است.
رسانه ها و تحلیل گران سیاسی اکنون هشتاد تا نود فی صد برنامه های خودرا به این موضوع اختصاص داده اند.
در این میان دو سه نکته گفتنی است:

۱- هنوز زمان دقیق این نشست -با وجود تاکیدات بر شانزدهم اپریل – نهایی نشده است.

۲- هنوز از طرح واحد جانب جمهوریت -تمام دولت، اپوزسیون و کسانی که زیر چتر نظام به سر می برند- خبری نیست؛ ارگ طرحی دارد ، شورای مصالحه طرحی و حزب اسلامی که رندانه چند حزب سیاسی را با خود همراه ساخته و نام پر طمطراق اپوزسیون را بر خویش نهاده طرح دیگری و طبعا جامعهٔ مدنی و زنان نیز دیدگاهها و طرح هایی دارند. انتظار می رفت شورای عالی مصالحه به عنوان یگانه مرجع هماهنگی، تدوین و تنظیم طرح صلح جمهوریت، طرف اعتماد همهٔ نهادها باشد و همهٔ دیدگاهها از جانب این شورا تنظیم و ارائه شود اما خوی و خصلت جامعهٔ سیاسی افغانستان، تکروی ها و شخصی سازی مصلحت کلان ملی مانع از این کار شده است.

حالا در آستانهٔ برگزاری این نشست، در داخل نظام، ما شاهد حداقل سه گرایش سیاسی هستیم:
۱- طرفداران ارگ بازبان های مختلف و با اماو اگرهای زیاد، مصالحه با طالبان را به چالش می کشند، این روند را مشکوک و ناکام نشان می دهند و با طرح انتخابات زودهنگام، پیشنهادات عملی ناشدنیی ارائه می کنند.
۲- شمار زیادی از گروهها و احزاب و فیگورهای سیاسی که دل پر عقده ای از رییس جمهور غنی دارند و خودرا در حاشیهٔ قدرت می بینند، مدافعان سرسخت صلح و کنار آمدن با طالبان و تشکیل دولت انتقالی اند. اینان ظاهرا به قول یک ضرب المتل ایرانی، از هول حلیم دارند داخل دیگ می افتند!
۳- حزب اسلامی آقای حکمتیار که تجربهٔ باخت در بن اول را باخود دارد، می کوشد این بار نقش مهمی در نشست استانبول بازی کند و با یدک کشیدن نام اپوزسیون بخشی از قدرت را از آن خود کند. البته آقای حکمتیار فراتر از این می کوشد با نزدیک شدن هرچه بیشتر به طالبان و ائتلاف با این گروه از نیروهای رقیب خود به شمول ارگ و شورای عالی مصالحه انتقام بگیرد.

در چنین حال و احوالی چشم انداز کانفرانس استانبول – با فرض هر نوع فیصله و‌نتیجه- چندان امید بخش به نظر نمی رسد.
بهتر است عقلای قوم و سیاسیون کشور تا دیر نشده دست از آژنداهای تباهکن شخصی بردارند و مصلحت کلان تر را مد نظر قرار دهند.

سید آقا حسین فاضل سانچارکی