از بیگانه‌ستیزی عریان تا مستعمره‌سازی پنهان

حضور نیروهای خارجی، در هیچ‌کشوری ایده‌آل نیست. کشور ما نیز از این قاعده مستثنا نمی‌باشد؛ اما وقتی برخی کشورها، به‌سرزمین ما، باورهای افراطی صادر می‌کنند و بعضی همسایه‌ها، تروریست می‌پروراند و به‌کشور ما گسیل می‌دارند و بجای کالاهای تجاری، تریلرها را پر از مواد منفجره می‌کنند و به‌این سوی مرز می‌فرستند، از باب اکراه و از سر محذوریت، برای مقابله افراط‌گرایی و تروریسم و همچنین، ایستادن در برابر این همسایه‌های طمعکار و خرابکار، نیازمند نیروهای خارجی هستیم.
باتوجه به‌این واقعیت؛ اما برخی از کنش‌گران و بعضی از جریان‌های سیاسی، از لزوم خروج نیروهای خارجی، سخن می‌گویند و آن‌ها را مادر مشکلات می‌خوانند. مدام تکرار می‌کنند که خارجی‌ها بروند، آنگاه افغان‌ها بین خود گفتگو می‌کنند. چیزی که طالبان نیز همان را می‌گویند.
از این نوع سخنان، دو برداشت به ذهن می‌رسد:
برداشت خوشبیانه: این دسته‌ از سیاست‌ورزان، از تجربه چیزی نیاموخته‌اند، حافظ تاریخی ندارند و به علاوه برداشت آن‌ها از مناسبات سیاسی و آینده کشور، بسیار سطحی‌نگرانه است. از این سیاست‌مدران، می‌توان پرسید، چرا بعد از خروج نیروهای شوروی، افغان‌ها بین خود گفتگو نکردند و به‌جای گفتگو، به‌ویران کردن ممکلت و راکت‌باران شهرها روی آوردند و به‌جای آوردن صلح، مصیبت‌ها و خون‌ریزی‌ها را چند برابر کردند. به‌نظر می‌رسد شرایط مشابه است و تغییری نکرده‌است و بسیاری هنوز به‌بلوغ سیاسی نرسیده‌اند و گویا فقط هوس کرده‌اند تا به‌خاطر قدرت‌‌طلبی و اثبات برتری خود، شهرها را باردیگر راکت‌باران کنند.
برداشت بدبینانه: کنش‌گران سیاسی‌ای که مدام از خروج بدون قیدوشرط و بدون‌برنامه نیروهای کمک کننده، سخن می‌گویند، به‌رغم ژست وطن‌دوستی و روحیه ضد بیگانه؛ در حقیقت خائنان‌ به‌وطن و جاده‌صاف‌کن بیگانگان هستند و در پی فروپاشی و ایجاد هرج‌ومرج در کشور می‌باشند، این روحیه به‌ظاهر بیگانه ستیزی را نیز بیگانه‌های دیگر، به قصد برباد دادن افغانستان به‌این فعالان سیاسی کوته‌نظر القاء می‌کنند. این دسته از سیاست‌مداران، بجای این‌که به منافع افغانستان بیندیشند، از بیگانگان دستور می‌گیرند و در راستای منافع آن‌‌ها حرکت می‌کنند. هرگز باکی ندارند که افغانستان مدام، میدان تاخت‌وتاز باشند و مردمان آن نقش پیش‌مرگان را ایفا نمایند. این‌که با وجود جنگ و ناامنی در کشور، آنان، یک روز از حمایت دولت عربستان در جنگ یمن سخن به‌میان می‌آورند و روز دیگر از ایستادن در کنار پاکستان در برابر هندوستان، استنباط می‌شود که این آدم‌های پرم دعا، فرمانبرانی پیش نیستند و دانسته یا نداسته، در پی‌ مستعمره‌سازی پهنان افغانستان و برده‌سازی نهان مردمان آن هستند.
داکتر سید جواد سجادی