هشدار در مورد جا خالی کردن بی موقع

هزاره ها در جا خالی کردن بی موقع، شهره افاق اند در چپه گرمگ گذار از سنت به مدرنیته چنان جا خالی کردند تو گویی که  یک شبه ره صد ساله را پیمودند در بحبوحه گذار از میلیتاریسم به لیبرالیزم گوی سبقت را از همه ربودند .

حالا در عنفوان انتخابات، جاخالی کردن ها چنان حیرت انگیز است که توگویی قیامت کبری در شرف وقوع است.

اشتباه استراتیژیک ما این است که همواره جاده ها را یک طرفه می بینیم پس از شکست طالبان هزاره  پشت میز را به پشت سنگر ترجیح دادند و از پایگاه به دانشگاه هجوم اوردند اگر چه یک طرفه امدند ولی دست اوردها بدک نبود کافی بود تنی چند در پایگاه باقی میماند ولی هنر جاخالی کردن جزو ذاتی ماست چه باید کرد نتیجه این شد که شانزده سال داکتر و ماستر ما خانه سامان چند تا قومندان شدند.

حالا دانشگاهیان و دانش پژوهان از پشت میز خسته شدند و هوس پشت تریبون کردند و دیری نخواهد پائید که دانشگاه ها مان مسخ پارلمان گاه شود.

سنگ در جای خود سنگین است سیاست علم نیست هنر است توصیه می کنم  علی پور در پشت کوتل اونی علی امیری در ابن سینا و رویش در معرفت بمانند و قس علی هذه القیاس …

چون در افغانستان اقتدار تنها سیاسی نیست بلکه مثلثی است که با نظام و فرهنگ شکل می گیرد.

خوب هرکسی در شعبه اش باشد و هوس جاخالی کردن به سرش نزند و الا دست اورد شانزده سال کار فرهنگی مان هدر خواهد رفت و نقطه برگشت همانا صفر خواهد بود.

رضا مهسا