احمد ابن حنبل، یکی از امامان چهارگانه اهل‌سنّت در مسند خود به نقل از راویان متعدد می‌نویسد: «پیامبر، حسن و حسین را به سینه خود می‌چسباند و فرمود: «خدایا! من این دو را دوست دارم، تو نیز آن‌ها را دوست بدار.»
درس نهم امام حسین (ع) به ما این است که مبارزه برای اصلاح جامعه گرفتاری، دشواری و سختی‌های زیادی دارد. شهامت و بردباری را نباید از دست و در مواقعی چنین دشوار و کمرشکن تنها به خدای متعال باید تکیه کرد که او شهامت دهنده و صبر بخش است.
درس هشتمی که از قیام امام حسین (ع) می‌آموزیم این است که ارزش اسلام بالاتر از جان ماست؛ هرگاه خطری اسلام و ارزش‌های آن را تهدید کند، باید از آن محافظت کرد؛ حتّی اگر به قیمت دادن جان باشد.
پس یکی از درس‌های مهم قیام امام حسین (ع) برای همه آزادگان و خردمندان عالم حل اختلافات از طریق گفت‌وگو و منطق است. این روش، در مقابل به کاربردن زور و خشونت می‌باشد. زور، خشونت و قلدری در منطق انسانی جایی ندارد.
مبارزه با ستم و ستمگر و رفع ظلم و تبعیض و حاکمیت عدالت از مهم‌ترین اهداف مبارزه اصلاح‌طلبانه امام حسین(ع) است.
یکی از درس‌های قیام امام حسین (ع) آزادگی و سربلندی است. ارزش آزادگی حتّی بیش از خود زندگی می‌باشد. انسان آزاده، آزادگی خود را به هیچ چیز این دنیا معاوضه نمی‌کند.
درس چهارم قیام امام حسین (ع) برای ما این است که در برابر دشمنان دین و ارزش‌های انسانی از مرگ نهراسیم. جان را بدهیم و جانان را به دست آوریم. مرگ، از زندگی‌ای در تحت ستم و با ذلّت و خواری بهتر است. در انتخاب مرگ نباید ترسید و نباید درنگ کرد. چنین مرگ‌هایی، زندگی دایمی در پی دارد.
این روزها که افغانستان مورد تهاجم سپاه یزیدی قرار دارند، فهم و تحلیل عمیق‌تری از حماسه عاشورا را ممکن و میسور ساخته است.
تقابل منطق و بی‌منطقی همیشه بوده و بازهم خواهد بود. این تقابل در کربلا به صورت آشکار و عبرت‌آموز دیده می‌شود. می‌توان از آن عبرت گرفت و آموخت.
پرسش کانونی فلسفه‌ی سیاسی این است که چه کسی، چرا و چگونه باید حکومت کند؟ در جامعه‌ای که دو قطبِ حاکمان و نخبگان رویاروی هم ایستاده و درگیر پیکار سیاسی نهان هستند، هریک از این پرسشها اگر پاسخِ درست و موجهی نیابند، خودبه‌خود زمینه‌ی مبارزه‌ی آشکار، نافرمانی و گاهی مبارزه‌ی مسلحانه‌‌ی نخبگان با حاکمان فراهم می‌شود.