یکی به نعل، یکی به میخ

سفر مایک پمپئو وزیر خارجه امریکا به افغانستان و گفتگو با اشرف غنی و داکتر عبدالله از ابتدا بر اساس یک سناریوی حذف صورت گرفته است؛ امریکایی ها خالق این دو دستگی دردرون حکومت هستند و بدون شک این بازی ” هم به میخ زدن و هم به نعل زدن” نشانگر این است که امریکا از یک سو تلاش برای برگشت طالبان به قدرت و از سوی دیگر در نظر داشتن اقناع کشورهای منطقه و ذیدخل در امور افغانستان است.

با تاکید میتوان گفت که امریکایی ها تلاش دارند حوادث را طوری بازسازی و مهندسی کنند که افکار عمومی علیه اشرف غنی و عبدالله قرار گیرد و ورود بدون قید و شرط طالبان به کابل مهیا شود. به تعبیر واضح تر امریکا نه اشرف غنی را میخواهد و نه داکتر عبدالله را؛ گزینه امریکایی ها ایجاد یک حکومت ائتلافی متشکل از گروههای مختلف سیاسی همراه با طالبان است. کاهش یک میلیارد دالر از سوی امریکا بیشتر نه یک فشار سیاسی جدی بلکه یک گزینه برای اختلافات بیشتر میان واشنگتن و کابل است تا از این راه توسط چهره های دیگر که در عقب ماجرا بصورت شبانه روزی روی حکومت موقت کار میکنند، زمینه سقوط حتمی اقتدار غنی و عبدالله را آماده سازند.

اکنون غنی و عبدالله به جای اعلامیه های تضرع آمیز در واکنش به سفر وزیرخارجه امریکا کوشش کنند تا دیپلوماسی نرم و آگاهانه را در پیش گیرند و روابط خود با امریکایی ها را در هماهنگی با منافع مشترک سایر کشورهای منطقه تعمیم دهند و بازی را طوری طراحی کنند که تنها امریکایی ها نتوانند به تنهایی تصمیم در مورد سرنوشت آنان بگیرند. از سوی دیگر بیشترین ضربه بر غنی و عبدالله را مشاوران احساساتی و دمدمی مزاج با سلیقه های یک شبه میزنند، تقرری های آغازاده گان در پست های بالای حکومتی و نبود دانش سیاسی و دیپلوماسی آنان ورد دیگری است که سبب گردیده حکومت بیش از پیش آسیب پذیر شود و به گمان غالب آقای غنی و عبدالله زمانی از این دو دسته خام و بی تجربه ضربه های سهمگینی خواهند خورد.

من امیدوارم آقای غنی و عبدالله بتواند دست از لجاجت در دست یابی به قدرت بردارند و فرهنگ تحمل پذیری را با مشارکت سیاسی خود تمثیل کنند اما با تاسف میتوان گفت که وجود شکاف عمیق میان این دو طبعا سبب تعبیر خواب های واشنگتن که همان حذف آنان و قدرت طالبان در مشارکت با جنگ سالاران و تکنوکرات های بی رحم است در پی خواهد داشت.

مهدی ثاقب