یادداشت/نسل کشی مذهبی؛ متولیان امنیت،حافظ امنیت عامه باشند

تا جایی که می توان بخاطر آورد، سازمان های استخباراتی افغانستان از دوران سیاه کمونیست ها با نام های مختلف (خاد)، (آگسا) و… عمدتا در پی تعقیب ناراضیان و نقادان حکومت های وقت بوده اند و زمینه های کاری و حواشی آنها تا جایی پیش رفت که گویا وظیفه چنین سازمانی فقط حفظ حاکمیت ها، خطوط کلی نظام و سیاسیون حاکم است .

هر چند نمی توان منکر چنین وظایفی بود چون به هر حال سازمان های اطلاعاتی همه کشورها کم و بیش به چنین فعالیت هایی گماره شده اند و موظف هستند ولی واقعا تمام حرف و ماموریت این بخش نمی تواند باشد. بدون شک تا امنیت عمومی، نظم عامه و حفظ و صیانت از مرزها و جان و مال و امنیت روانی و عدالت اجتماعی اتباع یک کشور مد نظر نباشد نمی توان به بقاء و دوام حکومت ها و نظام ها امیدوار بود چه اینکه بنابر یک قول حدیثی نه چندان مستند ولی معقول “نظام ها با کفر بقا می یابند ولی با ظلم نه”.

لذا ضمن تاکید بر یکپارچگی مردم و اتباع سرفراز افغانستان از هر رنگ و نژاد و مذهب و به نیت تقویت و بهسازی همه نهادهای دولتی و سازمان ها و نهادهای آن من جمله ریاست امنیت ملی، موارد ذیل بعنوان نقد سالم و از روی دلسوزی، حب وطن و اتمام حجت بر پُرشدن کاسه صبر مردم و ملت زجر کشیده مرقوم می گردد.

تصمیم گیرندگان سیاسی رتبه اول کشور بشمول ارکان حکومت و به تبع آنان مسئولان عالی رتبه و درجه داران ریاست امنیت ملی باید آگاه باشند که ریاست های امنیت و فرماندهی قوماندانی کابل و  دیگر شهرهای بزرگ و کوچک یکی از مهمترین شاخه ها و بازوهای امنیت داخلی شهرها هستند و بی کفایتی، سهل انگاری و… یا احیانا نفوذ عوامل خریده شده یا بی کفایت زیبنده این ریاست و مراکز امنیتی نیست و قابل پذیرش در چارچوب وظایف آنها نمی باشد و می باید پاسخگو بوده و به تغییر جدی روش ها و عملکردهای خود همت گمارند.

این ریاست متاسفانه با وجود صرف 500 میلیون دالر هزینه، هنوز که هنوز است بعد از یک و نیم دهه ناامنی و حملات گروه های دهشت افکن نتوانسته است سازوکار مناسب تامین کننده جان، مال و اماکن اتباعش بخصوص “شیعیان بی آزار” را سرلوحه کار خود قرار دهد.

برای سازمان امنیت یک کشور که گاهی سایه بگیر و ببند و تعقیب هایش معمولا بر اتباع عموما عادی یا فرهنگی و تحصیل کرده حکمفرماست، جای تاسف و حتی شرم است که “مشتی نوجوان تروریست تکفیری” بتواند با سلاح های نبرد سبک و سنگین و واسکت های انفجاری (جلیقه) وارد بزرگترین شهرهای کشور شود و در کمال آرامش و امنیت، امنیت و جان و مال مسلمانان را با نیستی و فنا مقرون ساخته و فرزندان، همسران و بازماندگان شان را برای همیشه در غم و ماتم و بی سرپرستی فرو برد.

عملکرد این سازمان مهم امنیتی و دیگر نهادهای مشابه نباید بگونه ای باشد که سایه سنگین آنها و اغلب درجه داران و منسوبان شان فقط ترس و ارعاب برای مردمان عادی و فعالان فرهنگی، رسانه ای و فکری جامعه بخصوص شیعیان تحصیل کرده و یا برگشته از ایران محسوب گردد که مبادا چهار کلمه در نقد نیروهای غربی و دخالتهای سایر کشورهای منطقه یا در نقد سیاسیون بنویسند یا بگویند و یا از کتب اسلامی شیعی چیزی نقل کنند یا بنویسند.

ما ضمن قدردانی از جان نثاری ها و مقاومت اردوی ملی و آن دسته از موظفین پلیس ملی و امنیت ملی که واقعاً دلشان با مردم از هر قوم و مذهبی است و تنها هدف شان خدمت به آب و خاک و اتباع افغانستان است تشکر و قدردانی نموده در داخل و خارج کشور مدافع آنان بوده ایم ولی نمی توانیم بر ناکارامدی ها و سهل انگاریها و یا خطاهای عمدی و سهوی امنیتی بخصوص وقایع اخیر کشور (کابل و هرات، قندهار، مزار و…) چشم بپوشیم زیرا این حرکات تروریستی رو به تزاید و هدف دار، مشخصاً با دخالت های استخباراتی و ایدئولوژیک برخی کشورهای خلیج و عربی و غربی، و دیگر دول متطقه ارزش ها و نمادهای مذهبی تشیع را به نیت جنگ مذهبی و جنگ های داخلی هدف گرفته اند و سهل انگاری بیش از این غیر قابل تحمل است.

لذا یکبار دیگر و شاید برای اتمام حجت های نهایی و بخاطر وطن و هم میهنان و به جهت بسط و گسترش هر چه بیشتر امنیت عامه، عدالت عمومی، اتحاد و همبستگی و عزت و استقلال کشور عزیزمان افغانستان بر خواسته ها و حقوق برحق مان و تمام ملت بخصوص شیعیان مظلوم پافشاری نموده و توجه همه مسئولان سیاسی، امنیتی و حکومتی را به حفظ و تامین آن جلب می کنیم.

«سیدروح الله ظهوری حسینی»