یادداشت/ نسل‌کُشی در سایه نظامیان خارجی

هم اکنون که این یادداشت در حال تحریر است، چند روزی از نسل‌کشی در سایه نظامیان خارجی در منطقه میرزااولنگ از ولسوالی صیاد ولایت سرپل در شمال افغانستان گذشته است.

صورت بدبینانه آن است که این نسل‌کشی با حمایت نیروهای خارجی انجام می‌شود اما خوشبینانه این است که فاجعه میرزااولنگ در سایه نظامیان خارجی در حال وقوع است.

فرقی نمی‌کند که نسل‌کشی با حمایت یا نظارت نظامیان خارجی انجام شود، مهم این است که نظامیان خارجی یکی از اضلاع قضیه افغانستان هستند. آنان آسمان افغانستان را در کنترل دارند، پهپادهای شان در شبانه روز دست کم 200 مأموریت انجام می‌دهند، جنگنده‌های شان حداقل دوبار در شبانه روز اقدام به حمله هوایی می‌کنند و گشت‌های زمینی شان 24 ساعته، به دنبال تروریست‌های فرضی می‌گردند تا به اصطلاح خود شان «مبارزه با تروریسم» محقق شود.

با توجه به سیطره نظامیان خارجی در سراسر افغانستان، نه تنها آنان از فاجعه منطقه میرزااولنگ بی‌اطلاع نیستند بلکه لحظه به لحظه پهپادهای شان منطقه را رصد و جنگنده‌های شان دیوار صوتی منطقه را می‌شکنند. این که چرا آنان به کمک مردم نمی‌شتابند و تروریست‌ها را بمباران نمی‌کنند، سوالی است که گمانه‌ها در خصوص نقش نظامیان خارجی در حمایت از تروریسم را تقویت می‌کند.

سکوت نظامیان ناتو (به جز یک بیانیه ساده که صادر کردند) در برابر نسل‌کشی در منطقه میرزااولنگ، در حالی است که از دو سال بدینسو، دست نیروهای آمریکایی برای بمباران دشمن فرضی در افغانستان باز گذاشته شده و حملات هوایی این نیروها از سال 2015 تاکنون افزایش 50 درصدی تا صد در صدی داشته است.

در چند هفته اخیر، در حملات هوایی نظامیان آمریکایی، نیروهای افغان، یک مدرسه و تعدادی از غیرنظامیان افغان هدف قرار گرفتند. چند روز پیش نظامیان آمریکایی، نیروهای افغان را در منطقه گرشک ولایت هلمند، بمباران کردند که بر اثر ان 15 تن از سربازان افغان کشته شدند. در مجموع نظامیان آمریکایی از تاریخ 16 جولای تا 21 مه سال جاری، 52 بار در ولایت هلمند اقدام به حمله هوایی کرده اند.

از ولایت کندز در شمال افغانستان نیز خبر می‌رسد که نظامیان ناتو دو هفته پیش، یک لیسه به اسم مشهد را در این ولایت هدف حمله هوایی قرار دادند. سخنگوی والی کندز ضمن تایید این خبر بیان داشت که هدف نیروهای ناتو، مدرسه خواجه غلتان این ولایت بود که به اشتباه این لیسه هدف قرار گرفت.

از طرف دیگر، پهپادهای آمریکایی هفته گذشته یک مراسم تشییع جنازه را در منطقه «هسکه مینه» ولایت ننگرهار هدف قرار دادند که بر اثر آن، دست کم 10 غیرنظامی کشته و تعدادی زخمی شدند.

بر اساس گزارش نیروهای هوایی آمریکا، نظامیان این کشور در سال 2015 میلادی، 411 حمله هوایی در سراسر افغانستان انجام داده‌اند. یک نهاد بین‌المللی دیگر نیز گزارش داد که نظامیان آمریکا در همین سال 236 حمله انجام دادند که بر اثر آن، بین 989 تا 1441 نفر کشته شده‌اند.

همچنین نظامیان آمریکایی در سال 2016، صدوهفده حمله هوایی در افغانستان انجام دادند که بر اثر آن بین 431 تا 471 تن کشته شدند.

بر اساس گزارش اخیر سازمان ملل، سال جاری یعنی 2017، بدترین سال برای غیرنظامیان در افغانستان است. طبق این گزارش، رقم حملاتی که در شش ماه اول سال جاری در افغانستان انجام شده، برابر با همه حملاتی است که در سال 2016 انجام شده بود.

نظامیان آمریکایی تنها در ماه جون سال جاری، 389 حمله موشکی در سراسر افغانستان انجام داده اند. این رقم نسبت به سال 2013 که اوج جنگ بود، بیشتر بوده است. با توجه به این که در آن زمان 50 هزار نظامی آمریکایی در افغانستان حضور داشتند و اکنون کمتر از 10 هزار تن از این نیروها در افغانستان مستقر اند.

با توجه به آمار و ارقام فعالیت‌های مشکوک نظامی ناتو در دو سال گذشته در افغانستان، فاجعه میرزااولنگ در سکوت مطلق و در سایه نظامیان خارجی به خصوص نیروهای آمریکایی و آلمانی، در حال وقوع است. نظامیان خارجی از ابتدای این فاجعه، به راحتی می‌توانستند جلو آن را بگیرند اما این که نخواستند اقدام به این کار کنند، بیش از پیش حضور آنان را در افغانستان زیر سوال برده است. در نخست باید از دولت به اصطلاح وحدت ملی پرسید که فلسفه وجودی نظامیان خارجی در افغانستان برای چیست؟ البته دولت افغانستان برای این سوال پاسخی ندارد چون فلسفه وجودی خودش زیر سوال است.

اکنون که دیگر اعتمادی به نیروهای خارجی و دولت افغانستان نیست، بهترین گزینه برای جلوگیری از فجایع بیشتر انسانی در افغانستان، اقدام به دفاع فردی است. پاسخ به این سوال که چگونه و از چه طریق به دفاع فردی پرداخت؟ آسان نیست اما مسلح شدن مردم حداقل یکی از راه های پُر ریسک و دشوار برای زنده ماندن است.

محمد مرادی