یادداشت/ طالب و داعش به مسئولیت‌های خود به درستی عمل می‌کنند، اما حکومت…؟!؟!

طالبان و داعش بر اساس مسئولیت‌هایی که از بیرون از کشور برای آن‌ها دیکته و تعیین می‌شود، به درستی عمل می‌کنند. هرچند سخن‌گویان طالب، این جریان را جریانی بومی و معتدل معرفی می‌کنند که برای خروج بیگانگان(نیروهای خارجی ناتو _ آمریکا) و غیرافغان‌ها به میدان آمده‌اند و با تفکیک نمودن نیروهای نظامی از غیرنظامی، مبارزه می‌کنند تا بار دیگر حکومتی برمبنای امارت اسلامی تاسیس نمایند، اما معمولا در عملیات‌های نظامی، انتحاری و جاسازی ماین‌های کنار جاده‌ای، بیشترین افرادی که کشته و مجروح می‌شوند از میان غیرنظامیان و افراد ملکی می‌باشد و آنان هیچ مسئولیتی را در این زمینه نمی‌پذیرند و براساس هدفی که برایشان مشخص و ترسیم شده به زعم خود به درستی عمل می‌کنند.

از سوی دیگر چند سالی‌ست که شبه‌نظامیانی از آن سوی خط دیورند به کوهپایه‌های افغانستان آمده و از آنجا به مناطق مختلف این کشور اعزام می‌شوند تا با عملیات‌های نظامی و انتحاری، پایه‌هایی حکومت افغانستان را سُست و ضعیف‌تر نموده و به مردم نشان دهند که حیوانات درنده دوپای دیگری نیز وجود دارد که برای قتل عام انسان‌ها (کودک، نوجوان، زن وکلان‌سال) با ددمنشی بسا فراتر از حیونات آماده‌اند تا همه آنان را از بین ببرند.

به زودی تعداد این انسان‌نماها افزایش یافت و برخی از ازبکستان، تاجیکستان و…،‌ به شبه‌نظامیان پاکستانی و طالب افغان پیوستند و با این‌که اندیشه آنها برای اداره امور انسان، غیرممکن است اما همچنان به وحشت، دهشت و قتل عام مردم می‌پردازند.

در عین حال، اگر کارنامه حکومت وحدت ملی را در این سه سال نه، بلکه تنها در سه ماه گذشته بازبینی نمائیم، به خوبی درخواهیم یافت که در ولایات مختلف شوربختانه به غیرنظامیان تلفات سَنگین، غیرقابل توجیه و جبران‌ناپذیر وارد شده است و از سوی دیگر طرح نیروهای اربکی در مناطق مختلف نیز براساس عدم اکمال، تجهیز و پشتیبانی در زمان جنگ رو به شکست است و ساحه نفوذ طالبان و داعش درحال گسترش و تعداد غیرنظامیان بیشتری قربانی عدم مدیریت و ناکارآمدی سرقوماندان اعلی قوای مسلح و رئیس اجراییه می‌شوند.

با این حال، با درنگی به عملیات‌ نظامی و انتحاری طالب و داعش در شفاخانه چهارصد بستر نظامی؛ قوماندانی قول اردوی 209 شاهین؛ مسجد باقرالعلوم، چهارراهی زنبق کابل؛ 2 اسد، جوادیه هرات، میرزا اولنگ و…، در ولایات مختلف کشور بیندازیم، درمی‌یابیم که ارگ و سپیدار در انجام وظایف خود در قبال تامین امنیت شهروندان نه تنها سهل‌انگاری نموده، بلکه افرادی را که باید سَبک دوش و به ستره محکمه معرفی می‌نمود، پاداش داده و به عنوان سفیر و نماینده افغانستان به خارج از کشور اعزام کرده است.

در این اواخر نیز گزارشات پی‌ هم از فرود هواپیماهای ناشناس و مشکوک در مناطق تحت کنترل طالبان و برای تجهیز این گروه در ولسوالی صیاد ولایت سرپل به گوش می‌رسید، اما نه دولت به آن اعتنا کرد و نه پارلمان؛ تا این‌که از پنجشنبه گذشته حملات سنگین و از پیش طراحی شده در منطقه استراتژیک میرزاولنگ صورت می‌گیرد و مسئولین در کابل همچنان در خَموش و جمود به سر می‌برند. صدای مردم مظلوم و بی‌دفاع میرزاولنگ به گوش قول اردوی 209 شاهین و مسئولان در پایتخت نرسید. گویا نه تنها آسمان افغانستان در کنترل بال‌گردهای ناشناس قرار داشت، بلکه زمین نیز برای قتل عام کودکان، زنان و ریش‌سفیدان در میرزاولنگ آمده شده بود و این‌گونه بنظر می‌رسید تا قتل عام مردم، حکومت باید نظارگر باشد و عمل‌کردی برای نجات انسان و انسانیت نداشته باشد.

بر این اساس، پس شش روز جنگ و قتل عام کودک، زن و پیر و جوان؛ امروز صبح عملیات باز پس‌گیری منطقه میرزاولنگ آغاز شد و به گفته مسئولین قول اردوی 209 شاهین، آنان با تجهیزات کامل و نیروی کافی عملیات باز پس‌گیری این ساحه را شروع نموده و این عملیات تا پاک‌سازی کامل ادامه دارد. سوال اینجاست که چرا حکومت طی این شش روز هیچ عمل‌کردی نداشت و در قبال قتل عام مردم سکوت اختیار کرد،‌ درصورتی‌که رسانه‌های مختلف گزارشات لحظه به لحظه این منطقه را منتشر می‌کرد!

حکومت هیچ توجیه در قبال قتل عام مردم نمی‌تواند داشته باشد و اعزام نیرو پس از شش روز هیچ دردی را دوا نمی‌کند، جز ناکارآمدی و بی‌توجهی معنادار ارگ و سپیدار، که گویا افرادی در داخل حکومت می‌خواهند قتل و کشتار مردم مناطق مختلف را یکی پس از دیگری به تماشا بنشیند. بنائاً باید رئیس جمهوری و رئیس اجرائیه کوتاهی و ضعف خود را در قبال تامین امنیت مردم بپذیرند و اگر می‌خواهند تا دو سال دیگر حکومت وحدت ملی دوام یابد، استراتژی و برنامه‌ای واقعی برای تامین امنیت شهروندان آماده و اجرا نمایند،‌ درغیر آن پس از به اتمام رسیدن عمر پنج ساله حکومت وحدت ملی، این حکومت سقوط خواهد کرد.

سید حسین هادی