کارکرد ضعیف هزاره ها در میدان سیاست

بی تفاوتی در برابر ناملایمات، ستم، کشتار، تبعیض و تعصب، نشانه ای غیر مسوول بودن یک شهروند است.

وقتی با ژنوساید روبرو هستیم، نباید سکوت پیشه کنیم. احترام به بزرگان به معنای بی تفاوتی در برابر منافع جمعی نیست. هیچ کس به شمول بزرگان نباید بر خلاف خواست عمومی و منافع جمعی قدم بردارد. ما مسوولیت داریم تا با حفظ حرمت بزرگان بویژه کنشگران سیاسی، کژتابی های آنان را تذکر دهیم.

چرا در شرایط حاضر با وجود تهدیدات چشمگیر، پرخطر و خطیر، کنشگران سیاسی ما یک مسیر واحد را انتخاب نمی کنند؟

اتفاقی که در استانه ورود مجاهدین به کابل صورت گرفت و عده ای گفتند در باره هزاره و زن بعدا تصمیم می گیریم، در شرف وقوع است. حق مردم است که از آینده سیاسی خود بیمناک باشند. حق مردم است که از نمایندگان رسمی خود در درون حاکمیت بپرسند که چرا در برابر رویدادهای هولناک و ناگوار، دایم السکوت و حتی در مواردی، توجیه گر تداوم ستم و سیاست حذف و سرکوب است! مردم مسوولیت شهروندی و دغدغه امنیتی دارند از این که می بینند عالی ترین نماینده شان در حاکمیت، در نشست های مهم و تصمیم گیری های کلیدی، همیشه غایب است.

کسانی که شرایط غم اندود امروز مردم را درک نمی توانند و از رویداد هایی حزین، چون رویداد تلخ مکتب سید الشهدا جلوگیری نمی کنند یا نمی توانند اما هم چنان در حاکمیت، حضور سمبلیک دارند، سزاوار نقد و نکوهش اند.

مگر نه این که انتحار و انفجار زنجیره ای در غرب کابل، نشان از توطئه خطرناک و پیچیده و چند لایه ضد یک هویت مشخص، چندین سال است که به راه افتاده است؛ پس تا دیر نشده باید با شجاعت جلو آن را گرفت.

اگر دولت‌ در سیاست‌گذاری‌های امنیتی، تدابیری در این باره اتخاذ نمی‌کند، خود ما باید اراده‌ای راسخ برای پیشگیری و مقابله در برابر این نوع جنایت‌ها که ناقض حق‌های اساسی افراد و برهم زننده نظم جامعه است، داشته باشیم. اراده‌ای که از رهگذر آن ها می‌توان جان ارزشمند ده‌ها کودک و افراد گناه ناکرده را از هر گزندی مصون نگاه داشت.

ما باید بپذیریم که در عصر افول ارزش ها قرار داریم؛ نوع‌دوستی در جامعه کم رنگ و رعایت و تضمین حقوق بشری در ابهام است.

نهادهای مسئول بین‌المللی به وظیفه خود عمل نمی کنند و دولت‌ در ناکارآمدی بسر می برد،

در چنین وضعیتی که هر روزه شاهد مرگ عدالت و انسانیت هستیم، عناصری چون دیپلماسی، صلح خواهی و مدنیت طلبی، به تنهایی تامین کننده امنیت مردم ما نیست.

اگر چنین بود امروز غرب کابل که شهروندان ان، مدنی ترین و صلح جو ترین مردم پایتخت هستند، باید امن ترین نقطه کشور می‌بود. به این ترتیب، امنیت راس همه امور است و بدون قدرت در حوزه میدان هرگز این مهم محقق نمی‌شود.

تسلیت به ملت رنجدیده افغانستان بویژه خانواده های داغدیده مکتب سیدالشهدا و مسجد شکر دره. روح شهدا شاد، به امید صلح پایدار.

دکتر عبداللطیف نظری