چند نکته از فیلم اعترافات

بازداشت سربازان و پرچم‌داران فکری داعش (متوكل، ظاهر داعي، مبشر مسلميار و معروف راسخ) از دانشگاه کابل، مخصوصا پس از تماشای فیلم اعترافات آنان، از چند جهت قابل تأمل است:

1. داعش با نفوذ در مهم‌ترین مراکز علمی و آموزشی کشور، از قدرت مانور بالایی برخوردار است و در صورت ادامه انفعال فرهنگی حکومت، همچنان می‌تواند سنگرهای علمی ـ فکری بیشتری را تسخیر کند.
2. حضور داعش در نبردهای میدانی در افغانستان، متکی و مبتنی بر فعالیت فکری ـ فرهنگی این جریان مُدهِش و خون‌آشام در نهادها و مراکزی است که کارویژه اصلی آن، جهت‌دهی افکار در مسیر بیداری و بصیرت علمی ـ دینی است. سربازگیری از دانشگاه کابل و گسیل سربازان جذب‌شده به ننگرهار و نیز همدستی با عوامل انتحاری در کابل، نتیجه جنگ نرم فکری این گروه تروریستی در بستری آرام و آماده است که با خیالی آسوده در عرض چندین سال متوالی انجام شده است. این نشان می‌دهد که داعش، در تبلیغ تفکر تکفیری صلح‌ستیز و جنگ‌طلب، یک گام جلوتر از حکومت و دنیای مدعی مبارزه با تروریزم حرکت می‌کند.
3. تأکید و تمرکز بر رویارویی صرفاً نظامی با داعش، اشتباه راهبردی غیرقابل جبران است. برای پیش‌گیری از این اشتباه استراتژیک، بایستی راهکارهای زودبازده مبارزه فکری با این جریان را جستجو کرد؛ کاری که حکومت، نه‌تنها تاکنون حتی خوابش را هم ندیده است، بلکه سنگرهای فکری خود، مثل دانشکده شرعیات دانشگاه کابل را نیز در سخاوتی غفلت‌آمیز به این جریان تروریست و تبه‌کار واگذار کرده است. بنابراین اولویت فوری و فوتی حکومت باید برپایی نهضت عظیم مبارزه فکری ـ فرهنگی با تفکر تکفیری ـ سلفی داعش در مراکز دینی (مساجد، تکایا و حسینیه‌ها) و نهادهای اکادمیک (دانشگاه‌ها و سایر مؤسسات آموزشی) باشد.
4. داعش در پوشش شرعیات حنفی، در تلاش است «سلفیت» را وارد فقه و فکر معتدل حنفی کند و از جوانان پیرو این نحله اعتدال‌گرای مذهبی، سربازان رادیکال افراطی و تکفیری‌اندیش بسازد. بنابراین بر بزرگان دینی و علمی برادران احناف است که با مرز کشیدن میان حنفیت اعتدالی و سلفیت افراطی، دست به بیدارگری پیوسته گسست‌ناپذیر بزنند و راه را بر افتادن بیشتر جوانان به دام و دامن داعش سد کنند.

نویسنده: راحل موسوی