پس از مذاکرات!

امريكا و طالبان شايد به زودي تفاهم نامه صلح را امضا كنند. بين آنان آتش بس برقرار مي شود و طالبان همه توان خود را براي حمله به نيروهاي امنيتي به كار مي گيرند. نيرويي كه ديگر حمايت نظامي امريكا را هم در ميدان جنگ نخواهد داشت و سازوكار ماموريت حمايت قاطع، موضوعيت خود را از دست مي دهد.

خليلزاد حكومت را در برابر طالبان ذليل كرد. صلح ميان طالبان و امريكا محقق مي شود اما نظام سياسي موجود مي ماند و اختلافاتي كه به اين زودي ها با طالبان حل نخواهد شد. سه سطح عمده اختلافات در مذاكرات بين الافغاني موارد زير است.

١- سطح ايدئولوژيك:

گفتمان حاكم بر حكومت آينده چي باشد؟ جمهوريت دموكراتيك يا امارت؟

٢- سطح متحدين:

كشور ها: نگاه طالبان به هند و ديگر كشورهاي منطقه در حكومت آينده چه خواهد بود؟ با امريكا و ناتو كه هزينه هاي دولت را مي دهند چگونه روابط خود را تنظيم مي كنند؟ طالبان در اين موارد به شدت نگران وحدت صفوف خود هستند و كوچكترين عقب نشيني موجب انشعاب آنان خواهد شد.

گروه هاي فراملي: طالبان روابط خود را گروه هاي اسلام گرايي كه در كنار شان سال ها جنگيدند مانند القاعده و اسلام گرايان ازبكستان و تركستان و… چگونه تنظيم مي كنند؟ باورش سخت است كه طالبان بتوانند با اينها قطع رابطه كنند. از يكسو مي دانند كه بايد از چنبره چند گروه شبه نظامي به عنوان متحدين خود برآيند و اتحاد با انان آينده حضور شان در قدرت را در خطر مي اندازد و از جانب ديگر قطع رابطه با انان با مباني فقه طالبان و روش رهبر شان ملا محمد عمر كه حكومتش را براي حمايت از مهمانش اسامه از دست داد، همخواني ندارد و موجب پراكندگي در صفوف سربازان شان مي شود.

٣- سطح درون قومي:

اين مورد هم از مسايل پرمناقشه مذاكرات بين الافغاني است. هنوز براي هيچ گروهي روشن نيست كه نگاه طالبان به توزيع و تقسيم قدرت و حضور و پذيرش اقوام در قدرت چيست؟
به نظر مي رسد كه انتظار امريكايي ها از صلح برآورده خواهد شد اما زمان زيادي براي صلح بين الافغاني لازم است.

نویسنده: شجاع محسنی