پرهیز از باج و بها

حمله به‌افراد غیر نظامی، به‌صورت عمدی، به‌قصد ارعاب و به‌گونه سیستماتیک چند ویژگی دارد:
۱. عمل تروریستی است؛
۲. می‌تواند مصداق جنایات جنگی تلقی شود؛
۳.نقض مقررات حقوق بشر دوستانه است.
بنابراین، به‌موجب مقررات بین‌المللی، گروه یا گروه‌های که مرتکب این اعمال جنایتکارانه می‌شوند، باید مورد تحریم‌های همه‌جانبه سازمان ملل قرار گیرند، حساب‌ها و دارایی‌های آن‌ها مسدود گردد و سران و رهبران آن‌ها نه تنها حق مسافرت نداشته باشند بلکه به‌عنوان جنایتکاران جنگی تحت تعقیب بین‌المللی قرار گرفته و دستگیر شوند و در نهایت، مطابق اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی مجازات شوند؛ اما نه تنها چنین نمی‌شود، بلکه کسانی که اینک در افغانستان مرتکب این اعمال ضد بشری می‌شوند، برخی از قدرت‌های بین‌المللی، با آن‌ها به‌گونه یک دولت رسمی برخورد می‌کنند.
به‌همین دلیل است که سخن از موافقتنامه میان طالبان و دولت امریکا به‌میان می‌آید. این در حالی است که ایالات متحده، در جهان، خود را داعیه‌دار نخست مبارزه علیه تروریسم می‌داند. سوال این‌جاست که تروریست کیست؟ ملاک مبارزه با تروریسم چیست؟ نبرد علیه تروریسم باید چگونه باشد؟ آیا برخورد دوگانه با تروریسم موجب گسترش تروریسم نیست؟ اگر جنایتکاران جنایت علیه بشریت را به‌اوج رساند، آیا گسترگی و عمق جنایت، می‌تواند تطهیر کننده اصل جنایت و تبرئه جنایتکاران گردد؟! بایسته است تصمیم‌سازان ایالات متحده در مورد قضایایی مرتبط با جنگ افغانستان و جنایت‌های ضد بشری در این کشور، کمی بیشتر تأمل کنند، مسئولانه بیندیشند و به‌تروریست‌ها باج و بها ندهند. بدون شک، باج و بها، هیولای تروریسم را ویرانگرتر و خون‌آشام‌تر می‌کند.

داکتر سید جواد سجادی