نیاز فوری شیعه و سنی چیست؟

اختلاف شیعه و سنی، اگرچه بنیادین و مبنایی نیست، اما همیشگی هست؛ چیزی که خطرات و مخاطرات آن به لحاظ واگرایی و ویرانگری درونی امت اسلام، کم‌تر از اختلاف مبنایی و ماهوی نیست.

اما پرسش اصلی این است که با اختلاف همیشگی، چگونه باید کنار بیاییم؟ آیا راه غلبه بر این اختلاف تاریخی، پناه بردن به شعارهای آبدار انتزاعی و آرمان‌گرایانه و رؤیایی و رمانتیک فاقد ظرفیت و زمینۀ عملیاتی و انضمامی است؟ آیا نام‌گذاری بخشی از ایام سال به «هفتۀ وحدت»، به راستی وحدت‌آفرین است؟

من کاری به کار و کیای ارباب سیاست و ابنای استفادۀ ابزاری از اصطلاحات ندارم، اما به این حقیقت انکارناپذیر، عمیقاً باورمندم که شیعه، همیشه شیعه است و سنی، همیشه سنی؛ به گونه‌ای که هیچ چیزی آن دو را به اندازه‌ای دگرگون نمی‌کند که به راستی «یگانه» شوند.

قرارگرفتن در جایگاه خدا برای نمره دادن به شیعه و سنی و تعیین جایگاه آنان در بهشت و جهنم هم کاری بایسته و عقل‌پسند و اخلاقی نیست، بلکه برعکس، آنچه خردپذیر است توجه به زیست زمینی شیعیان و سنیان به عنوان دو گروه انسانی مذهبی، مبتنی بر معیارها و مؤلفه‌های حق طبیعی برخورداری آنان از موهبت حیات در روی زمین است. چنین چیزی مستلزم حرمت‌گذاری متقابل شیعه و سنی به باورها و ویران نکردنِ باروهای مذهبی یکدیگر است.

بر پایۀ این واقعیت، شیعه و سنی بیش از آن که به وحدت غیرعملیاتی ذهنی ـ زبانی و رؤیایی ـ رسانه‌ای نیاز داشته باشند، به همبودگی انسانی برآمده از حرمت نهادن به یکدیگر نیاز دارند.

نویسنده: راحل موسوی