نسل خشونت زده !

گزارش تازه مرکز تحقیقاتی “پیک” از مکاتب کابل غم انگیز است؛ نیمی از دانش آموزان مورد خشونت معلمان در مکاتب شان قرار گرفته اند و بدتر از همه هم این که از هر 10 دانش آموز تنها یکی به خانواده و اداره مکتب شکایت کرده اند که آنهم رسیدگی نشده و بسیاری هم یا ترک تحصیل کرده و یاهم به بیماری روانی ابتلا یافته اند!

نشر این گزارش مرا بیاد اولین سال های دوران دانش آموزی در مکتب منطقه مان انداخت؛ اگرچند که این مکتب نعمت بزرگی برای اهالی منطقه بوده و هست اما خشونت های معلمان آن هرگز از ذهنم پاک نمی شود؛ در عصر ما سرمعلمی بلند قامتی بود که اگر اشتباه نکنم، بنام معلم ظاهر بود؛ وی یک چوب کلفت خط کش مانند (از یوغله گاو قلبه) در دست داشت. دم در ورودی می ایستاد و هنگام ورود به دراز دهلیز مکتب، دست های مان را با آن نوازش می داد!

یادم نمی رود که برای اولین بار با پدرکلان مرحومم شهر غزنی آمدیم، از مکتب برای یک هفته مرخصی گرفتیم اما زمان برگشت به جرم غیرحاضری آنچنان کتک کاری ام کرد که مزه و شیرینی خاص شهر رفتن آن روزگاران را از بیخ و بن فراموشم ساخت!

این موارد نمونه های از خشونت های دوران مکتب در آن زمان است؛ درحال حاضر اگرچند که خشونت رفتاری علیه دانش آموزان قانونا ممنوع شده اما نشر گزارش تازه “پیک” نشان از همان رسوب زنگار گرفته خشونت در هست و بود غالب افراد جامعه دارد؛ به ویژه آنکه در حال حاضر؛ عوامل فقر، جنگ و مهاجرت هم به آن افزوده شده اند.

نسل دیروز و امروز؛ حقیقتا نسل خشونت زده اند و از کوزه همان تراود که در اوست؛ درحالیکه تربیت نسل فردا نیازمند نسل سالم امروز جامعه است که مع الاسف کمتر دیده می شود !

علی بنیادی