مذاکرات صلح؛ در ضرورت توضیح محل نزاع

طالبان با ادبیات انحرافی، احتمالا قصد به شکست کشاندن مذاکرات صلح را دارد. دو دهه جنگ بحث و نزاع بر سر دین و شریعت نبوده، بر سر قدرت بوده است. پس در میز مذاکره بحث از دین و ایمان، بحث‌های انحرافی و سوء استفاده از دین و مذهب به نیت کسب امتیاز سیاسی است.

مشکل ما سیاسی است، ما به ساختار سیاسی نیاز داریم که ظرفیت جذب و تحمل عقاید طالبان را داشته باشد ولی اجازه تحمیل آن را به دیگران را ندهد. طالبان هم باید به جای شعار عوام‌فریبانه شریعت، از طرح سیاسی خود با جامعه سخن بگوید. طالبان هنوز جامعه را مطمئن نکرده است که نیت شان تحمیل باورها و تفتیش عقاید نیست و در نظام سیاسی دل‌خواه آنان تنوع سیاسی و فرهنگی و اعتقادی جامعه احترام می‌شود.

بحث سیاسی است، اما طالبان چون طرح سیاسی شان فقیر و مبهم است، در عقب ایمان و شریعت سنگر گرفته است. هیئت افغانستان باید از طرق مختلف تلاش کند که این مغالطه را افشا و طالبان را از این سنگر پوشالی بیرون بکشد.

در دوحه سرنوشت ایمان و شریعت تعیین نمی‌شود، سرنوشت قدرت سیاسی تعیین می‌شود. طالبان اگر مومن به شریعت است باید صریحا اعلام کند که مخالف هرنوع تبعیض است و حقوق تمامی اقشار مردم و گروه‌های اجتماعی را به طور مطلق به رسمیت می‌شناسد. در غیر این صورت حسن نیتی برای صلح از خود نشان نداده است.

علی امیری