قربانی همیشگی

  • انتشار: ۱۷ عقرب ۱۳۹۹
  • سرویس: دیدگاهگوناگون
  • شناسه مطلب: 97247

هرکه در این خاک مسلط شد، جوی خون جای کرد؛ کمونیست ها این ملت را در گورهای دسته جمعی سر به نیست کردند. مجاهدین آمدند به نام قومیت، فقط مردم بیگناه را کشتند و از کشته ها پشته ها ساختند که حسابش را جز خدا کسی نمی داند. طالبان آمدند نوعی دیگری از ماشین کشتار را فعال کردند و اینک هم غنی و طالبان دست به یکی کرده اند در کوچه و پس کوچه، در خیابان و بیابان در آموزشگاه و دانشگاه، نخبگان و اینده سازان و ابریا را کشته می روند…

سالهاست که احساس و عواطف ما نیز مرده و کرخت شده است از بس شنیدیم و دیدیم و برای ما از دیدن تکه های یک جسد، فقط تسلیت، تاسف و شهید خواندن است و بس…
هنوزهم چشم دوخته ایم به دروازه های اهنین و سیمان های دیواری رهبران جهادی که شاید کاری کنند همانهایی که به نوبت خودشان، ملت را به خون کشیدند و فعلا هم فرزندان شان در کمال امنیت هرطرف راه میروند و به ریش ملت قاه قاه میخندند.

علی ظفر یوسفی

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟