عوامل انفجارها و انتحارها کیست؟

پاسخ این پرسش در ظاهر روشن است؛ عوامل تمام انتحارها، خودترقانی‌ها و انفجارها، آنانی هستند که پس از بروز حادثه آن را به عهده می گیرند و بنگاهای خبری نیز آن را نشر می کنند.

مثال گروهک تروریستی و تبهکار داعش، طالبان و یا گروهک حقانی مسئولیت این و آن عملیات تروریستی را به عهده گرفت.

ولی انگار حقیقت چیز دیگر است؛ زمانی که کشمکش سیاسی در کابل بین رقیبان بروز ندارد در آن روزها و هفته‌ها عملیات تروریستی نیز یا رخ نمی‌دهد و یا بسیار اندک است.

شاهد دیگر قضیه این است که گروهک‌های تروریستی طالبان و داعش و حقانی وجود مستقل ندارند؛ تا از جای تحریکی صورت نگیرد، خرابکاری از طرف آنها نیز صورت نمی‌پذیرد؛ چون طالبان گروه ضعیفی است که از طرف کشورهای حامی به دلایلی به صورت مستمر حمایت نمی گردد.

قطر که یکی از حامیان طالبان بود، حتی یک دفتر رسمی به این گروه نداد؛ در این بین در رسانه‌ها منعکس شد که طالبانی که از طریق قطر حمایت می‌شد، به جز در کشورهای ترکیه، قطر و ایران حق پرواز ندارند.

علت مساله هم روشن است؛ چون پاکستان می‌خواستند تنها قیم گروه تبهکار طالبان باشند؛ موقعی که طالبان خواستند دفتری در قطر و جای دیگر دست‌وپا کنند، پاکستان بسیار برافروخته شدند و بخشی از طالبان را که دارای دفتر غیر رسمی در قطر بودند، طرد کرد؛ برخی از کشورهای عربی مانند عربستان نیز چندان تمایلی به تقویت طالبان در افغانستان از خود در این پسین نشان نداده است.

داعش هم در افغانستان بنیه‌ی ندارند؛ چون محل خیزش این گروهک تبهکار کشورهای عربی بودند و عمده محل ماموریتش نیز همان کشورها، عمدتا عراق و سوریه بود.

پس می‌ماند بخشی از طالبان که در قیمومیت پاکستان قراردارند؛ این دسته فعلا به خاطر تهدید منافع پاکستان توسط امریکا در صورت فعالیت گسترده خرابکارانه؛ این بخش طالبان نیز در مخفی‌گاه‌ها بسر می‌برند و عملیات مستقل خرابکارانه گسترده ندارند.

در نتیجه این گروهای تبهکار اعم از بخشی از طالبان و داعش‌نامها موقعی دست به انتحار می زنند که توسط محرکی چه داخلی و چه خارجی و کشورهای همسایه تحریک و اجیر گردند.

اما گستردگی انتحارها در این روزها در کشور توسط کیست؟

با وجود حضور رقیبان تشتنه به خون همدیگر در دولت فعلی در کشور تحت قیمومیت امریکا و ناتو، هرگاه اختلاف عمده سیاسی بین این‌ها بروز می کند، دست به انتحار بزرگ می‌زنند؛ اینها هستند که در داخل دولت نفوذ دارند و دارای امکانات نظامی و لوژستیکی هستند؛ این‌ها می‌توانند کامیون شهرداری و یا موتر هلال احمر و سیاره اسعاف را مملو از مواد منفجره کرده و چند نفر را از تبهکاران استخدام بکنند و در ازای آن پول قابل قبولی از نظر حجم و کمیت به دستگاهای ترورستی به عنوان اجرت پرداخت می‌توانند.

به این طریق بخشی از شهر یا مسجدی و یا زیارتگاهی را به آتش می‌کشند تا به رقیب خود نشان دهند که اگر طبق خواسته آنان عمل نگردد و خواسته آنان برآورده نشود، می‌توانند شهر و کشور را ناامن کنند.

این رقیبان بی‌رحم به جان مردم و حال مملکت رحمی ندارند چون اینها عمدتا در خشونت و خون‌ریزی کلان شده اند؛ هدف این‌ها رسیدن به خواسته‌ی سیاسی شان است.

شما می دانید و نیز می توانید، روند بروز حوادث بزرگ تروریستی در کشو را بررسی کنید که مدام با یک کشمکش بزرگ سیاسی همراه است. بنابر این عمده انتحارها در کابل و هرات ریشه در داخل دولت دارد.

محمد رضا کریمی