صلح پایدار

  • انتشار: ۱۲ حوت ۱۳۹۶
  • سرویس: اجتماعیدیدگاه
  • شناسه مطلب: 37636

صلح واقعی و پایدار، مبتنی بر عدالت، ارزش‌های انسانی و خواست اکثریت جامعه است. در بستر نابرابری، بی‌عدالتی، نادیده گرفتن آزادی و حقوق اساسی مردم هرگز خمیرمایه صلح شکل نمی‌گیرد و هر تلاشی در این مورد، مصنوعی، عبث و خیال‌پردازانه خواهد بود.

براین اساس اگر حکومت در پی صلح با طالبان بر مبنای اراده ملت می‌باشد، ناگزیر است در نقشه راه صلح، این اصول اساسی را در نظر بگیرد. در غیر این صورت، اگر صلح با طالبان، به‌معنای تهی کردن قانون اساسی از ماهیت و ساختار دموکراتیک آن و چشم‌پوشی از ارزش‌های حقوق بشری باشد، این تنها صلح ارگ با طالبان؛ یعنی یک بده‌بستان قومی است، نه صلح حکومت به‌نمایندگی از مردم با یک گروه شورشی. در حقیقت چنین روند خطرناکی، پیش بردن پروسه صلح نیست، بلکه بستر سازی ناخواسته‌ای برای واگرا‌یی‌ها و سرآغاز منازعات جدید است. در این روند ممکن است دل طالبان بدست آید؛ اما پشتوانه و مشروعیت مردمی حکومت از بین می‌رود.

حکومت نماینده مردم است، نه قیم و ولی مردم، بنابراین هر کاری را که انجام می‌دهد، باید در چهارچوب و حدود نمایندگی و بر اساس خواست آن‌ها باشد؛ روند صلح نیز از این قاعده مستثنا نیست.

مردم پس از تحمل این همه رنج‌ها و سختی‌ها، هرگز حاضر نمی‌شوند، به‌صلحی تن در دهند که به انتفای بخشی از حقوق آنان منجر شود و بیابان‌گردان بر سرنوشت آن‌ها حاکم گردند. بدون تردید، صلحی که در آن آزادی و حقوق بنیادین انسانی در نظر گرفته نشود، صلح نیست پیمان پردگی است، هر مقامی که پای چنین پیمانی امضا می‌کند، مفاد آن تنها برای خود او و معدود اطرافیانش معتبر است نه قاطبه مردم.

داکتر سید جواد سجادی

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟