شبیه سازی بی پایان

از نظر بودریار مشخصه اصلی جهان کنونی شبیه سازی است. سیستم حاکم در تمام ابعاد از سیاست گرفته تا اقتصاد و زیباشناسی به نقطه صفر خود رسیده است و دیگر امکان تولید را ندارد.

ازین رو سیالیت و پویایی خود را در سطح شبیه سازی و وانمود حفظ می کند و بدین طریق به بقای خود ادامه می دهد. در وضعیت کنونی هر رویدادی که اتفاق می افتد ماهیتی اساسا بازتولیدی و شبیه سازی دارد. وی تاکید می کند در ادوار‌ پیشین رویداد چیزی بود که اتفاق می افتاد، اکنون اما رویداد چیزی است که طراحی می شود تا اتفاق بیفتد. بنابر این رویداد به عنوان امری ساختگی و مجازی و بازتاب اشکال از پیش موجودی اتفاق می افتد که رسانه ها سازنده آنند.

بنابر این اگر در رسانه ها می بینیم که بیل گیتس یا فلانی پیش بینی هایی درباره کرونا کرده اند فریب نخوریم؛ آنها‌ پیش بینی نمی کنند، آنچه را می خواهند انجام بدهند پیش گویی می کنند. و اکنون که در خبرها می خوانیم

میلیاردرهای آمریکایی در وضعیت کرونایی سودهای کلان به جیب زده اند باید به طبیعی بودن این ویروس کمی مشکوک شویم و ماهیت سیاسی- اقتصادی آن را جدی تر بگیریم و دست کم در حد یک فرض قوی هم که شده آن را همچون سناریویی از پیش طراحی شده و شبیه سازی شده توسط سیستم حاکم تلقی کنیم و این جمله بودریار را آویزه گوشمان کنیم که: از آنجا که جهان در مسیری فریبکارانه حرکت می کند ما نیز باید دیدگاهی فریبکارانه نسبت به جهان داشته باشیم. و به این‌جمله بیفزاییم:
از آنجا که جهان در مسیری خشونت آمیز حرکت می کند ما نیز باید موضعی خشونت آمیز نسبت به آن اتخاذ کنیم. مقولاتی مانند متمدن بودن و حقوق بشر و تساهل و مدارا دقیقا ابزارهای مفهومی- رسانه ای سیستم حاکم برای اخته سازی و تخلیه ی پتانسیل اعتراضی ما و سلب قدرت مبارزاتی ماست.

خلیل صدرا