سخنگوی منصف

تکلیف سخنگو روشن است، انتظار”بیان حقیقت” و رعایت”انصاف” از وی، عین گمراهی و اغوا شدن است. سخنگوی حکومت، شیپور و ناقوس همان حاکمیت است.

اراده و زبان سخنگوی دولت، باید در اختیار حکومت و حاکمیت باشد، او “فاعل باالتسخیر” است. مسخر حاکم است. اما؛ دون پایگی و بیمایگی هم حد و اندازه دارد. ادعاهای بی پایه و سخیف سخنگوی رئیس جمهور آزار دهنده و مشمئز کننده بود. حرف های سخنگوی رئیس جمهور از آبادانی، رشد اقتصادی، مبارزه با فساد و طرح های حکومت نه تنها به ملت و مردم مایه آرامش و نشاط نیست بلکه بشدت روح و روان مردم فقیر و جوانان بیکار را آزار می دهد.

وانگهی پرسش اصلی این است که؛ اگر سران حکومت فاسد است، در یک فرایند فاسد چگونه می تواند سخن گوی صادق، منصف، واقعگرا، حقیقت طلب و پایبند به اصول اخلاقی”انتخاب” شده یا”دوام” بیارد؟

اگر صدها میلیارد دالر کمک های کفار به انسان مسلمان افغانستانی، توسط همین حاکمیت حیف و میل می شود و به یغما می رود، هیچ کسی محاکمه نمی شود به زندان نمی افتد، پس از شیپور و بلند گوی آن حکومت جز توجیه گری، چه انتظاری می توان داشت؟

سخنگوی دولت مدعی شد که؛ جنگ، فقر، بیکاری، تبعیض، ارتشاء و فساد در کشور وجود ندارد. همه جا امن و امان است. رشد اقتصادی داریم، مردم از حکومت وحدت ملی راضی است، دولت ریشه فساد را از بن در آورده و مردم افغانستان در شریط خوبی قرار دارند.

سید رضا سجادی