زوال پذیری آمریکا دور و بعید است؟

قتل مرد رنگین پوست امریکایی چند روزی است که امریکا را بهم ریخته است. ناله ها و التماس های او در حالی که گلویش زیر زانوی پلیس سفید فشرده می شد، او را از مرگ نجات نداد که بیشتر احساس لذت کشتن را برانگیخته، ارگاسم سادیستی پلیس را افزایش می دهد. در عین حال پیامی مهم برای همه ی انسان های مظلوم و ستمدیده دارد و آن اینکه خواهش و زاری و التماس کارگشا نیست و ظالم را هار و حریصتر می کند و تنها راه برای رهایی مقاومت است باید ایستاد و پاسخ دندان شکن داد.

همراه با موج اعتراض ها و عدالت خواهی برای جورج فلوید، بسیاری از انسان های آزاده از جمله برخی از دوستان ما در فضای مجازی و صفحه فیسبوک خود با آنها همدل و همنوا شدند و شکست و فروپاشی ته مانده ی هیمنه پوشالی امریکا را نزدیک دانستند.

این حرکت اما از سوی برخی نکوهش و با تعابیر “کاخ سفید را حسینیه کنید ” و یا ” همه مشکلاتمان حل شده است فقط مانده کاخ سفید را حسینیه کنیم” به سخره گرفته شد. می گویند که گیریم اینطور شد و حسینیه جور کردید بعد چه می کنید؟ با زنها و کودکان ونوزادان ما که کشته میشوند و یا مسافران ما که بی گناه سوزانده می شوند چه می کنید؟

به واقع باور زوال پذیری امریکا اینقدر دور و بعید است یا این انکار از جایی دیگری نشات می گیرد؟ اگر درس تاریخ دوره دبستان و ابتدایی را فراموش نکرده باشیم از شکست امپراطوری های بزرگی مثل روم و ایران چیزهایی یادمان مانده است اصلا چرا انقدر دور برویم همین سی سال قبل جهان روی شاخ دو ابرقدرت امریکا و شوروی چرخ می زد. شوروی که در مقابل امریکا شخ می کرد و مَی می خورد و باج نمی داد چگونه از درون فرو پاشید. اکنون با وجود شکاف عمیق و مضمن طبقاتی برخاسته از اقتصاد سرمایه داری و تحقیر توده های امریکایی مهاجرین سیاهپوستان زنان و … و حمایت از سفید های افراطی و فقر و بیکاری و بحران کرونایی، زوال و سقوط امریکا خیلی دور از درک و فهم است که سخن از آن برخی را بخنداند؟!

می گویند “ما در درون خود مشکلات فراوان داریم داعش با مردم چه می کند؟ افراط و تکفیر زنان و نوزدان ما را می کشد و مسافران ما را زنده زنده می سوزاند!”

اتفاقا برای همین مسائل است که باید حسینیه بسازیم. ریشه تمام این فلاکت ها همان جاست و طرح و پلان شقه شقه شدن های قومی و تفرقه های مذهبی در اتاق فکر ها و آزمایشگاه های استعمار غرب است. داعشی که دهمزنگ و مسجد امام زمان و ورزشگاهها و مصلی و شفاخانه نسائی را می زند و از پذیرش مسئولیت هر نوع تسویه حساب های حزبی و سیاسی و شخصی شانه خالی نمی کند، پدر و مادرش کیست و نطفه اش در کجا بسته شده است. دولت اسلامی عراق و شام چه نسبتی با افغانستان ما دارد؟! چگونه و توسط چه کسانی داعش از فرسنگها فاصله سر از جنوب و شمال افغانستان درآورد؟ این نا امنیها با چه هدف و به سود چه کسانی است؟! و ….

ساده لوحانه است اگر فکر کنیم آقایان بخاطر این مسائل این حرفها را بگویند. گپ جای دیگر است و داستان چیز دیگری است! مسئله ی اصلی دالر است دالر های امریکایی همان دالرهایی که پومپئو تهدید کرد اگر با هم کنار نیایید قطع می شود. آنوقت آقایان با هم دو دو تا چهارتا کردند و چرتکه سود و زیان انداختند که از اینکه همه اش از دست برود به نیمی از آن قناعت کنند و دولت همه بخور تشکیل دادند. به واقع میلیاردها دالری که به نام ملت جنگ زده گرفته شده کجا و به جیب چه کسانی سرازیر می شود؟! چند فی صد آن صرف انکشاف و آبادانی و محرومیت زدایی میشود؟ از این چند درصد برای کدام ولایات و کدام مردم هزینه میشود؟! مردم ما سهمش چقدر بوده چند شفاخانه چند مدرسه چند متر سرک پخته درست شده است؟ چند موتر فلانکوچ کوه پر شده و چند نفر کشته و معلول شده اند؟ وضعیت این قدر خراب است که طفل مریضی که شرایط درمانش در منطقه نیست به زور مدیا و رسانه و شبکه های اجتماعی با هلیکوپتر سفارش شده به کابل انتقال داده شود و دو نماینده بر سر افتخار فرستادن هلیکوپتر بر سر هم بکوبند تا در دوره بعد کارنامه خدماتشان سنگین تر باشد و حرفی برای گفتن داشته باشند. مردم مظلوم افغانستان از هر جهت قربانی هستند هم قربانی افراط گرایی و تکفیر و تنش های قومی و مذهبی و هم قربانی چور و چپاول حقوق شهروندی.

آنان که می گویند ما در داخل هیچ مسئله ای نداریم فقط همین مانده که کاخ سفید را حسینیه بسازیم؛ بله ما الحمدلله والمنه هیییییچ مشکلی نداریم و با طیب نفس و دلی جمع به سمت فتح الفتوح می رویم چرا که شما فرزندان صادق و پاکدست پدر و وطن، با آرای پاک و قاطع مردم و با مشروعیت تام و تمام ، کاخ ارگ را تسخیر کرده اید و همه ی شعارها و آرمان هایتان را عملی کردید همه به حقوقشان رسیده اند و به معنای حقیقی دولتسازی کردید!!
آمریکا همیشه آمریکا خواهند ماند تا فکرامریکایی مغز های کوچک و فسیلی را پر کرده باشد.

علیرضا موحدی