روز معلم گرامی باد؛ اما چگونه؟

از بکاربردن جملات توصیفی درباره”معلم” ، ارزش، جایگاه و نقش او، با توجه به وضعیت رقت بار و مغایر با کرامت انسانی و در تضاد با ارزش و اهمیت علم و آموزش در مدیریت کلان کشور و خصوصا نظام آموزشی، باید گذشت. به تعبیر روشن تر “حرف” و “باد” تحویل ندهیم.

اگر از شرح وضعیت دردآور معلم های کشور در رژیم های گذشته بگذریم، در همین نظام دموکراسی و مدعی احترام به کرامت انسانی، که در راس آن داکترها و قانونپوه ها ووو قرار دارند؛ بی ارزش ترین قشر، ” معلم” و بی اهمیت ترین عرصه، ” تعلیم و تربیه” می باشد؛ هم از لحاظ ارزشی و هم از جهت قانونی و ارایه خدمات به طور مشخص در زمینه بهبودی و ارتقای علمی در عرصه آموزش، هیچ برنامه و تدبیر موثر صورت نگرفته است، جز اجرای برخی از پروژه های سودآور برای ذی نفع های آن؛ همینطور در ارایه خدمات و تامین نیازهای معیشتی معلم ها کاری که انجام نشده است بماند؛ در طول چندین سال اخیر مقام های درجه اول حکومت فقط وعده های دروغ داده اند. مثلا یک وزیر نالایق یا مشاور بی سواد یا معین نفهم ماهانه هزاران دالر معاش به اضافه خرج دسترخان و سفر برای عیاشی برخوردار است؛ اما یک معاش معلم مظلوم در کابل یا فلان ولسوالی دور دست فقط یک معاش ناچیز آن هم با چندماه عقب افتادگی دارد!!!

با این شرایط که بزرگترین توهین و تحقیر و ستم به معلم ها روا داشته می شود؛ ادعای تجلیل از روز معلم و جیغ زدن ها چه دردی را درمان و چه گرهی از انبوه مشکلات این قشر زحمت کش وعزیز و آینده ساز می گشاید؟
به نظر می رسد ریشه این وضعیت غیرانسانی، افزون بر فاکتورهای اثرگذار دیگر، در عواملی چون حاکمیت نگاه غیرانسانی و تبعیض آلود برسیاست و حکومتداری، خشک شدن ریشه های فرهنگ در جامعه و عدم صداقت و باورمندی دولتمردان به این خاک، مردم و فرهنگ است! تا چنین باشد “انسان” و بطور طبیعی قشرهای انسانی چون “معلم” در این جغرافیا محکوم به سیاه روزی هستند.

نویسنده: شکور اخلاقی