روز معلم را مسئولانه گرامی بداریم!

یکی از انحراف‌های بزرگ و انحطاط آور اجتماعی و فرهنگی جامعه ما این است که در گرامی‌داشت از اشخاص و مناسبت‌ها افراط و تفریط می‌کنیم. نگاه آموزنده و کاربردی نداریم. با شعارها و ادعاهای میان خالی و بی مغز، خود و همدیگر را فریب می‌دهیم. گرامی‌داشت از روز معلم یکی از مصداق‌های آشکار این خود فریبی و دیگر فریبی است. امروز ارزش و جایگاه معلم بعنوان یک فرد یا موقف در آخر لیست قرار دارد. نگاه دولت و جامعه به معلم نگاه تحقیر آمیز است. عقب ماندگی نظام آموزشی و ناکارآمدی آن نیز برایندی از این نگاه سرچشمه می‌گیرد. به همین علت است که صدها سال است جامعه و حکومت ما بر محور عقب ماندگی و جهالت در چرخش است و تاکنون راهی برای نجات و خوش بختی نیافته اند، بلکه خود مانع رشد و ترقی شده اند.

نگاه گذرا بر جایگاه نظام آموزشی در چند کشور پیشرفته آشکار می‌سازد که برخلاف روایت خوانی‌ها و شعرسرایی‌ها و سخنرانی‌های تکراری و تهوع آور در جامعه ما، آموزش و آموزگار، در آن جوامع ازچه جایگاه ارزشمند و والایی برخوردار بوده و آنان چگونه توانسته اند با رویکرد آموزنده و کاربردی از مواهب آن برخوردار شوند.

پنج کشور جهان که به نوبه خود، برتری کشورها را بر اساس چندین آزمون بین‌المللی بدست آورده اند:

*کوریای جنوبی رتبه نخست

وقتی جاپانی‌ها کوریای جنوبی را ترک کردند، میزان بی‌سوادی در این کشور ۷۸ درصد بود، پس از خروج جاپان، کوریای جنوبی طی چند دهه کوشید تا یک نظام آموزشی نوین و مدرن را بنیان نهد که اکنون به عنوان قدرتمندترین نظام آموزشی جهان از آن یاد می‌شود.

*جاپان در رتبه دوم

جاپانی‌ها در سال ۱۸۶۸، علیه حکومت خود قیام کردند، سپس دولت جدید پس از آن به اعزام هیئت‌هایی به چند کشور، از جمله: انگلیس، آلمان، فرانسه و امریکا پرداخت تا از ایده‌های آموزشی آن‌ها مطلع شوند. بدین ترتیب یک نظام آموزشی ژاپنی بر اساس ادغام ایده‌های این کشورها با فرهنگ جاپان ایجاد شد. این کشور توانست تا آغاز جنگ جهانی دوم، از ثمره این نظام آموزشی بهره ببرد. پس از جنگ، نیز جاپان اصلاحات آموزشی متعددی را آغاز کرد که توسعه اقتصادی و تکنولوژیکی آن کشور را تقویت کرد و ارتقا داد.

*سنگاپور در رتبه سوم

سنگاپور، داستان موفقیت فوق العاده‌ای به‌شمار می‌رود، بطوری‌که توانست در کمتر از ۵۰ سال، از جزیره‌ای فقیر و فاقد درآمد و با آمار بالای بی‌سوادی، تبدیل به کشوری بشود که در ردیف کشورهای توسعه یافته و پیشرفته قرار بگیرد. سنگاپور در دوران استعمار و پس از آن هم از وضعیت ستیز و اختلاف بین اقلیت‌های قومی و دیگر اقشار جامعه رنج می برد. و پس از استقلال و جدایی از مالزیا در سال ۱۹۶۵، نخست وزیر سنگاپور (لی کوان یو) متوجه شد که آموزش و پرورش تنها راهی است که از طریق آن می‌توان بر مشکلات جامعه سنگاپور غلبه کرد. و عملا به ایجاد یک نظام آموزشی شایسته‌سالار پرداخت و این نظام هم مدل مورد نیاز محقق شدن سیاست‌های اقتصادی مالزیا را تشکیل داد که امروزه به آن دست یافت. ویژگی بارز سیستم آموزشی سنگاپور، وجود معلمان، مدیران با کفایت و مجرب و رهبران توانمند با توانایی ایجاد چشم‌اندازهای بلندمدت متمایز می‌شود.

*هنگ‌کنگ در رتبه چهارم

هنگ کنگ تا سال ۱۹۹۷ مستعمره‌ای انگلیسی بود و یک نظام آموزشی بریتانیایی داشت، اما پس از خروج استعمارگران در سال ۲۰۰۰، مقامات، اقدام به تغییر نظام آموزشی و تبدیل شدن به یک نظام آموزشی جدید کردند. مقام‌های آن کشور متوجه شدند که آموزش و پرورش، دروازه‌ای برای آینده است، و توجه ویژه‌ای نسبت به قشر معلمین معطوف داشتند که این امر آنان را تشویق کرد تا تمام تلاش خود را برای امر تعلیم و تربیت به‌کار ببرند.

*در مرتبه پنجم، بریتانیا، در رتبه ششم، کانادا در رتبه هفتم، هلند در رتبه هشتم، ایرلند در رتبه نهم، و لهستان در رتبه دهم. پژوهشگران بر این باورند که دلیل پیشرفت این کشورها، به ویژه کشورهای شرق آسیا ناشی از هماهنگ بودن آشکار اهداف و نظام آموزشی می‌باشد.

شکور اخلاقی