روزه داری و عبودیت

ماه رمضان، بهار بندگی و فصل نیایش و پرستش است؛ فرصتی است بی بدیل برای آنهایی که در جهت تقرب به خالق هستی دنبال بهانه و فرصت هستند…
باری کسی پرسید، چرا بسیاری ها فکر می کنند که خدا ترسناک است و اگر این فرصت ها از دست برود، خشم خدا فوران خواهد کرد؟
گفتم از یک نگاه درست است و خدا هم در قرآن بارها فرموده است که “ایای فارهبون” ایای فاتقون…” اما در واقع خداوند ترسناک نیست تا همه از او بترسند.
خطاب خدا در قرآن برای افرادی است که تازه به عرصه عبودیت پا میگذارند، از کیفیت عبودیت چیزی نمی دانند، حلاوت ایمان را هنوز نچشیده اند، هنوز در آغاز یک راه بی پایان هستند…
اما آن کسی که مسافتی ازاین راه را بپیماید، از عقل به عشق می رسد…
رهیدن از قید عقل تن پرور به عشق جان پرور، ریاضت لازم دارد… برای پیوستن به دلدار، باید سختی کشید، نیمه های شب در سرما و گرما رو به آن معشوق حقیقی کرد تا فیضی از فیوضات او را نصیب گردد…
فرض کنید یک پسر دوساله و پنج ساله دارید، همواره هشدار میدهید که سیم و آهن و پیچ کش به سوراخ پریز برق فرو نکند، گاهی هم شاید ادبش کنید اما اندک اندک که بزرگ شد، خودش میداند که رفتن به سمت کارهای خطر، منجر به مرگش خواهد شد، هیچ کسی حکم مرگش را امضا نخواهد کرد.
پرستش خدای واحد و احد نیز چنین است تا زمانی که با روح و جان مان خدا را درک نکنیم، روزه و نمازمان خسته کننده و بی رمق است و در نتیجه این عبادت، صاحبش را به شیطان نزدیک خواهد کرد نه خدا…
رفتن به سمت شیطان، یعنی نابودی مطلق…
تقرب به خدا یعنی حس جاودانگی و گرفتن رنگ خدایی
چه حظی و شوقی دارد دیدار آن خدای مهربانی که این فرصت ها را در اختیار بندگانش قرارداده است تا روی نیاز به سوی او آورند و از رحمت بی منتهای او بهره مند شوند.

علی ظفر یوسفی