رفتار متناقض پاکستان؛ تحریم و دعوت ملا برادر به پاکستان!

پاکستان از یک سو می‌گوید ملا برادر و شمار دیگر از رهبران طالبان را تحریم کرده و از سوی دیگر با آن‌ها مانند نمایندگان یک دولت رسمی در باره مهاجرین و تجارت دو کشور گفتگو می‌نماید، موضوعاتی که یک گروه شورشی‌ صلاحیت گفتگو در باره‌ی آن را ندارد بلکه این حکومت افغانستان است که سیاست خارجی و داخلی خود را تعیین می‌کند.

البته نوع مداخله‌ی پاکستانی‌ها به گونه‌ای بوده که گویا افغانستان یکی از ایالت‌های آن کشور است نه یک کشور مستقل، چنان‌که در سال ۷۶ در اوج جنگ‌ها در ولایت‌های شمالی این نصرالله بابر وزیر داخله پاکستان بود که مرتبا به مزارشریف و شبرغان سفر و با جنرال دوستم مذاکره می‌کرد نه وزیر خارجه.

تحریم ملا برادر به یک شوخی شبیه است؛ کیست که نداند رهبران طالبان در کجا زندگی می‌کنند و زخمی‌های‌شان کجا مداوا می‌شوند. با توجه به نزدیک بودن انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا، کاخ سفید می‌خواهد از طریق پاکستان بر طالبان فشار آورد تا مذاکره‌ی بین الافغانی را آغاز کنند و بدین ترتیب، راهبرد ترامپ در افغانستان کارا و موفق وانمود گردد.

به نظر می‌رسد افغانستان آینده‌ی مبهم و مه‌آلودی پیش رو دارد؛ از یک سو سرنوشت سیاسی کشور ما با سیاست‌های انتخاباتی دو حزب رقیب آمریکا گره خورده و از سوی دیگر پاکستانی‌ها روئیاهای‌شان در مورد افغانستان را تعبیرشده می‌بینند. پذیرایی از ملا برادر در اسلام‌آباد این پیام را به کابل می‌دهد که طالبان اکنون در موقعیتی‌اند که می توانند به مثابه‌ی یک دولت، طرف گفتگو قرار گیرند. اتخاذ راهبرد سیاسی متکی بر اصول جمهوریت از طرف حکومت، رهبران و احزاب سیاسی، و نهادهای مدنی ضرورتی است که از آن نباید و نمی‌توان گریخت زیرا خطر تا بیخ گوش‌مان نزدیک شده است.

هادی رحیمی زاده