دولت “بی آب” (بی آبرو)

رییس جمهور، باری شعار داده بود که “آب ما آبروی ماست”. آبهای زیرزمینی شهر کابل که “جرعه های حیات” مردم است، روز به روز در حال خشکیدن است.

اغلب منازل کابل که از منابع آب زیر زمینی و چاهها استفاده می کنند، همه ساله با مشکل کاهش سطح آب مواجه اند و برای رفع این مشکل مجبورند بعد از ۲ یا ۳ سال، متناوبا چاههای شان را عمیق تر حفر کنند.
سطح منابع زیر زمینی آب، در حال حاضر در بعضی مناطق کابل تا عمق ۷۰ متری و در بعضی مناطق بیشتر، ته نشین شده است و چاههای که برای تامین آب حفر می گردد معمولا عمیق تر از ۱۰۰ تا ۱۵۰ متر است.
حفر این چاهها برای مردم، محیط زیست و مدیریت شهری مشکلات و هزینه های چند بعدی دارد که فقط به چند نمونه اشاره میکنم:

۱_ هزینه حفر چاه و پایپ کشی و برق رسانی و … بطور متوسط هر متر ۸۰۰ الی ۱۰۰۰ افغانی می شود. شما حساب کنید که هر خانه در شهر کابل، هر ۲ سال یکبار، متناوبا چه مقدار پول بابت حفر چاه و تهیه آب بپردازند.

۲_ در کلان شهرها، کنترول و محو زباله های شهری و ساختمانی، یکی از معضلات جدی است.
چاه آب که حفر می شود، باعث تولید مقدار زیادی گل و لای می شود که انتقال، محو و اثرات مخرب محیط زیستی آن چالش بزرگی برای مردم و مدیریت شهری است.

۳_ در همجواری خانه ما، طی ۲ ماه اخیر، چندین خانه، چاه آب حفر کرده اند، کار حفاری یکی از این چاهها نزدیک به یک ماه است که جریان دارد. در این مدت، صدای کوبه چاه کن و دود دیزل ماشین آن، واقعا زجر آور شده است و مجبوریم به خاطر ملاحظات همسایگی تحمل کنیم. آلودگی صوتی و هوایی و مناقشات اجتماعی، یکی از مشکلات این موضوع است.
۳_ بعد از پایان حفر چاه، باید آب گل آلود از چاه تخلیه شود تا آب صاف جایگزین گردد. تخلیه آب گل آلود، گاهی ۱۰ تا ۲۰ ساعت بی وقفه انجام می یابد که این کار باعث هدر رفتن مقدار قابل توجه آب زیر زمینی می گردد.

۴_ مالک چاه تازه حفر شده که با هزینه هنگفت به منابع مشترک و عمومی آب دسترسی بیشتر پیدا کرده، بیش از حد نیازشان آب عمومی را مصرف می کنند و بدون ملاحظه آب را هدر می دهند.
یکی از همجواران ما که تا چند روز قبل برای رفع ضرورتشان، پشت دروازه خانه های همسایه ها بودند، حالا که چاهشان را عمیق حفر کرده اند، روزی چند مرتبه حویلی شان را با آب، جارو می کنند.
همه اینها در نبود یک دولت مسوول، بابرنامه و صاحب “آبرو دار” اتفاق می افتد.

حسین ریحانی