در باب مذاکرات صلح / آینده حضور نظامی امریکا

طالبان، خروج نظامیان خارجی را پیش شرط اصلی صلح می دانند. با توجه به عقبه حمایتی طالبان در میان کشورهای منطقه، در مورد حضور نیروهای نظامی امریکا و ناتو دو فرضیه وجود دارد.

1. خروج کامل امریکایی ها از افغانستان، به نفع کشورهای منطقه است. این کشورها نمی خواهند که امریکا محدود کننده میدان مانور و دیدبان قدرت آنان در حریم خلوت شان باشد.

٢-  حضور امریکا در افغانستان، به سود کشورهای منطقه است. برای قدرت های منطقه ای، منفعت های این حضور بیشتر از مزاحمت های آن است.

از نظر این کشورها تجربه جنگ ١٨ ساله نشان داده که حضور نظامی امریکا در افغانستان فرصتی است برای مشغول کردن، زمینگیر کردن، چانه زنی و زیر سوال بردن هژمون امریکا.

دولت ترامپ به فرضیه دوم اعتقاد دارد و افغانستان را تله ای پرهزینه برای سیاست خارجی امریکا می داند.

ترامپ همان کاری را می کند که لندن و وایسرای هند پس از جنگ های افغان و انگلیس می کردند.

خلیلزاد خواست طالبان را می پذیرد، نظامیان امریکا از افغانستان خارج می شوند، اما واشنگتن ضمانت های لازم را از طالبان و اداره جایگزین می گیرد، ساخت و مهندسی قدرت در افغانستان در دستان امریکا می ماند، نفوذش در افغانستان را از دست نمی دهد، حضور استخباراتی و نیابتی خود را حفظ می کند و اجازه نمی دهد خلای قدرتی که در افغانستان ایجاد می شود توسط کشور های منطقه پر گردد.

امریکا افغانستان را با نفوذ سیاسی و کمک اقتصادی در اردوی خود حفظ خواهد کرد.

در بافت آینده قدرت در منطقه، حتی یک افغانستان بی طرف هم به نفع امریکا است، چون با بی طرفی خود ظرفیت هم افزایی قدرت رقبای منطقه ای امریکا را از بین می برد.

در این سناریو پاکستان نیز نقش متحد فعال و مسئوولیت اجرای بخشی از سیاست های واشنگتن در افغانستان را به عهده خواهد گرفت.

تنها با این جمع بندی است که می شود انتظار موفق شدن روند صلح را داشت. در این نوع نگاه، منافع واشنگتن، جایگاه پاکستان، شرایط طالبان و انتظار نظام کنونی از مذاکره، قابل جمع می باشد.

شجاع محسنی