خاموشی روشنایی

هرچند که از ابتدای امروز در تظاهرات مردمی کابل حضور یافتم، اما همینک، تصورم اینست که جنبش روشنایی، خاموش شد و ابتر و بی نتیجه ماند.

انچه که در هدف گذاری تظاهرات جنبش روشنایی قابل اهمیت مینمود، تغییر رویکرد تبعیض آمیز دولت در توزیع عادلانه خدمات عمومی بود و نه صرفا تامین برق بامیان.

بنظرم، مردم اساسا به دنبال ان بودند که شهروند درجه دو و درجه سه نباشند، و الا که تامین برق بامیان، پیش از این توسط حکومت وعده شده بود.

ارگ، در اعلامیه امروز خود گفته است که بجای 30.مگاوات برقی که قرار بوده تا سال 2023 به بامیان رسانده شود، 300 مگاوات برق را تا سال 2018 به بامیان خواهد رساند.

اما آیا به راستی میتوان، این وعده را دستاورد قابل قبولی برای جنبش روشنایی تلقی کرد؟
حداقل تصور من این است که چنین چیزی، فقط یک خیال احمقانه است، چون حکومت هنوز در روی کرد تبعیض آمیز خود، هیچ تغییری ایجاد نکرده و نخواهد کرد.

اما اصلی ترین سوال من اینست که رهبرانی که مدیریت این تظاهرات را به عهده داشتند و بارها با رد میانجیگری افراد و عدم پذیرش کمیسیون معرفی شده از سوی رییس جمهور، تنها راه حل مساله را تغییر مسیر توتاپ می دانستند، چرا امروز، به این راحتی پس از برخورد با چند کانتینر آهنی، از کل درخواست های خود دست کشیدند؟

آیا ملاقات های روز گذشته سفرای بعضی از کشور با این رهبران، در این تغییر موضع نقش داشته؟

و اگر این ملاقاتها، اینچنین تاثیر گذار بوده، آیا بوی معامله به مشام نمیرسد؟؟!!

«سید احمد موسوی مبلغ»