خاری در کف پای کشورهای غربی

اگر تا دیروز درباره دست‌یابی کوریای شمالی به سلاح اتمی و هسته‌ای، تردیدی وجود داشت، از امروز باید پذیرفت که این کشور به جمع کشورهای دارنده بمب هسته‌ای از نوع هیدروژنی پیوسته است. البته بمب هسته‌ای برای کره شمالی نه آب و نه نان می‌شود اما «پیونگ‌یانگ»، هسته‌ای شدن را در چارچوب منافع ملی خود تعریف کرده بود که سرانجام به آن دست یافت.

رهبران کره شمالی «کیم ایل سونگ» بنیانگذار کره شمالی به عنوان پدر، «کیم جونگ ایل» به عنوان جانشین و پسر و «کیم جونگ اون» نوه و رهبر جوان کره شمالی، متفقانه به این نتیجه رسیده بودند که بقای این کشور، در دست‌یابی به سلاح اتمی است. پسر و نوه بنیانگذار کره شمالی با چشم سر مشاهده کردند که «لیبی» چگونه دستگاه غنی‌سازی خود را دو دسته تقدیم آمریکا کرد اما سرانجام همین آمریکا باعث ساقط شدن دولت لیبی و عامل به هلاکت رسیدن «قذافی» شد.

رهبران کره شمالی از مدت‌ها پیش متوجه شده بودند که اگر صدام سلاح هسته‌ای می‌داشت، اکنون جهان همچنان شاهد عراق با اقتدار بود. آنان مذاکرات هسته‌ای ایران و کشورهای غربی را نیز چندین سال رصد کردند و چنین نتیجه گرفتند که غرب به تعهدات خود پابند نیست.«

کیم جونگ اون رهبر فعلی و جوان کره شمالی، بازی با غرب را به خوبی یاد گرفته است. او می‌داند که سرانجام کشورهای خارج از بلوک غرب، نابودی است مگر این که خود را همپای کشورهای غربی کنند. در تعریف کیم جونگ اون، همپایی با کشورهای غربی، ایجاد توازن قدرت با این کشورهاست. او توازن قدرت را نه در فناوری با غرب بلکه در هسته‌ای شدن با این کشورها، می‌داند.

البته «کیم ایل سونگ»، اولین رئیس جمهور کره شمالی و بنیانگذار ایدئولوژی «جوچه» یا «خودکفایی»، سال‌ها پیش از آن که نوه اش بازی با غرب را یاد بگیرد، به کیم جونگ ایل، پسرش درس خوبی از شیوه و رفتار کشورهای غربی در برابر سایر کشورها، داده بود. بنیانگذار کره شمالی، پنج قرن پیش درک کرده بود که باید با غرب به خصوص آمریکا دست به قمار زد اما عمر با او یاری نکرد تا این قمار را به سرانجام برساند. وقتی کیم جونگ ایل پسرش به قدرت رسید، دانه‌های این تخته بازی به نفع کره شمالی چیده شده بود اما زمان آن فرانرسیده بود تا غرب را مات کند. کیم جونگ ایل در سال 2012 درگذشت و تخته آماده را برای کیم جونگ اون، پسر کم سن و سالش به میراث گذاشت. این پدر و پسر در 10 سال گذشته، شش بار دانه‌های تخته قمار را جابجا کردند. جابجایی هر دانه، معادل آزمایش یک بمب هسته‌ای بود. امروز نوبت ششمین دانه رسیده بود که صبح جابجا شد. با جابجایی این دانه، برنده این قمار کره شمالی شد اما این برد، همانطور که گفته شد، برای کره شمالی آب و نان نمی‌شود اما این نکته را نباید از نظر به دور داشت که کره شمالی صبح امروز، به توازن قدرت با غرب دست یافت. توازنی که بقای یک کشور منزوی مثل کره شمالی را به دنبال دارد. از این پس، غرب خواستار تغییر نظام در کره شمالی نیست زیرا در کشورهای هسته‌ای، نباید نظام‌ها از اساس تغییر کنند چون احتمال دارد که گروه‌های نافرمان و خرابکار، به سلاح هسته‌ای دست یابند. این همان شیوه‌ای است که پاکستان نیز برای بقای خود در پیش گرفت و اکنون جامعه جهانی ناگزیر است که اسلام‌آباد را از فروپاشی و بی‌ثباتی نجات دهد. از امروز پیونگ‌یانگ نیز به مناطق حساس جهان افزوده شد که غرب ناگزیر است غیرمحسوس از بی‌ثباتی آن نیز جلوگیری کند.

سخن آخر این که جنگ و گریز بین کره شمالی و جامعه غربی سال‌های سال ادامه خواهد داشت اما آنچه دیگر قابل بحث نیست، سقوط رژیم کره شمالی است. این رژیم کماکان به بقایش ادامه خواهد داد اما برای همیشه به منزله ریگی در کشف و خاری در کف پای جامعه غربی به خصوص آمریکا باقی خواهد ماند.

محمد مرادی