حکم اعدام شیخ نمر و سکوت ننگین در افغانستان

هفته قبل، برادر شیخ النمر در صفحه تویتر خود نوشت که دادگاهی در عربستان، این روحانی برجسته را به اعدام محکوم کرده است.
شیخ باقر النمر، سال گذشته با اتهامی که اقدامات تروریستی علیه حکومت عربستان خوانده شد، دستگیر گردید. وی در هنگام دستگیری به شدت زخمی شده و مورد اصابت چهار گلوله قرار گرفت.
در تنش هایی که پس از دستگیری این روحانی برجسته در عربستان و به وِیژه شهر های شرقی این کشور روی داد، حداقل بیست نفر کشته شدند.
حقیقت این است که شیخ باقر النمر، نه به دلیل اقدامات تروریستی، که به دلیل اعتراض به بی عدالتی های گسترده و تبعیض رو به فزونی نظام حاکم در عربستان، دستگیر شد؛ اما هرگز محاکمه او منطبق با شرایط عادلانه ای که نهاد های بین المللی و شریعت اسلام آن را می پذیرند نبوده است.
وی، حتی از امکان درمان صدمات ناشی از تیر اندازی به هنگام دستگیری اش نیز در طی دوره بازداشت، برخورد دار نبوده است.
صدور حکم اعدام بخاطر اعتراض به تبعیض و با طرح اتهام واهی اقداتمات تروریستی از سوی دادگاه عربستانی در حالی روی داده است که نظام حاکم بر این کشور، طی سالهای گذشته، پرونده سیاه حمایت همه جانبه از سبوع ترین جریانهای تروریستی جهان از جمله داعش را در کارنامه دارد.
اینکه صدور حکم اعدام برای یک روحانی آزادیخواه در عربستان، چه تاثیراتی بر فضای سیاسی منطقه و عربستان خواهد داشت، موضوع اصلی این نوشته نیست. بلکه آنچه که من می خواهم به آن بپردازم، ناظر به واکنش ها نسبت به این حکم است.
چه اینکه اگر حکم اعدام شیخ النمر به مرحله اجرا برسد، به صورت طبیعی، موجب بروز حساسیت های بسیار گسترده سیاسی و مذهبی در سرزمین عربستان و سایر کشورهای منطقه خواهد شد و این مطلب، چیزی نیست که بتوان در آن تردید کرد. اما برای نگارنده این سطور جالب بود که قلم به دستان کشورم، برای هر اتفاقی که بویی از مقاومت و مبارزه در جای جای جهان بدهد، قلم‌فرسایی‌ها می‌کنند، اما در این باره، سکوت مرگباری آنها را فرا گرفته است.
بسیاری از کشورهای جهان و نهادهای بین المللی حامی حقوق بشر، صدور حکم اعدام برای شیخ النمر را محکوم کرده اند. دبیر کل سازمان ملل، سازمان عفو بین الملل، علمای بزرگ شیعه و سنی در کشورهای مختلفی همچون لبنان، ایران، پاکستان، بحرین، عربستان و … با صدور این حکم مخالفت کرده و نسبت به عواقب آن به نظام حاکم عربستان هشدار داده اند.
در بسیاری از کشورهای اسلامی، نهاد های مختلف، با برگزاری نشست و یا صدور بیانیه، نسبت به این حکم واکنش نشان داده و اعلام موضع کرده اند، اما در افغانستان، نه خبر صدور این حکم بازتاب گسترده ای داشت و نه هم در رابطه با آن واکنشی جدی نشان داده شد.
گاهی گمان می‌کنم که در افغانستان، ابراز واکنش‌ها نسبت به وقایعی که در جهان روی می‌دهد نیز همچون بسیاری دیگر از فعالیت های نهادها وافراد پروژه‌ای است.
فاجعه‌ای که طی روزهای گذشته شهر کوبانی در شمال سوریه را تهدید می کرد، توسط کسانی در حال تحقق بود که حکومت عربستان بزرگترین حامی آنها به شمار می رود. حوادث کوبانی و صدها حادثه دیگر، در رسانه‌های مخنلف افغانستان و همچنین در فضای مجازی به شدت مورد توجه واقع می‌شوند، اما زمانی که پای حکومت ظالم عربستان در صدور یک حکم ظالمانه علیه یک شخصیت آزادیخواه به میان می آید، سکوتی وحشتناک و مرموز، نه تنها فضای رسانه ای افغانستان که حتی ذهن و قلم آزدیخواهان و آزاد اندیشان این کشور را در بر می گیرد.
اگر مبارزه با تبعیض یک مفهوم مقدس و ارزشمند به حساب می آید، هرکس که منادی این مفهوم مقدس باشد، باید مورد تکریم و حمایت قرار گیرد. اما نمی دانم که جامعه روشنفکر ما را چه شده که برای مرگ تبعیض آمیز یک رنگین پوست در آمریکا مقاله ها می نویسند، وصفحات اجتماعی خود مملو از اظهار نظر می نمایند، اما در مقابل ظلم اشکار به یک روحانی مبارز عربستانی، قفل بر قلم ها و دهان های خود می کوبند.
در این میان، گویا که عالمان دینی نیز در خواب سخت و سنگینی غوطه ورند و گویی که هیچ مسئولیتی در قبال حوادث دنیای اسلام ندارند. در طی چند روز گذشته، هرگز ندیدم که یکی از روحانیون کشور نیز در رابطه حتیم یک اظهار نظر کوچک کرده باشد.
شیخ باقر النمر چه اعدام بشود یا نشود، مسیر مبارزه طلایی و روشن او، فرا روی جوانان مبارز و مسلمان در سرتاسر جهان خواهد بود، اما لکه ننگ غفلت در مقابل این فاجعه، بر پیشانی مردمان سرزمین من که فقط ادعای حمایت از آزادی و آزادگی و مبارزه با تبعیض را دارند باقی خواهد ماند.
مگر اینکه …..