حکمتیار؛ وچشم انداز صلح…..

عمدتا دو دیدگاه را می توان در مورد جنگ وبحران افغانستان مطرح نمود.

اول : ریشه های بحران وجنگ داخلی است .

دوم : ریشه های بحران وجنگ منطقه ی وجهانی است.

برخی کشورهای همسایه تلاشهای دیپلماتیک زیادی انجام داد تا ریشه های جنگ  در افغانستان را داخلی نشان دهد ، این دیدگاه مخالفان مسلح را یک گروه مسلح افغان که در مقابل حکومت افغانستان بخاطر اختلافات داخلی می جنگند معرفی می کند.

طبق همین دیدگاه طالبان می تواند برادران ناراضی یا مخالفان سیاسی باشد نه یک گروه تروریستی؛  بر اساس این دیدگاه پیوستن حکمتیار به روند صلح چشم انداز روشنی را ترسیم می کند .زیرا بخشی از جنگ جویان داخلی به پروسه صلح پیوسته اند واین موضع جنگ جویان را تضعیف می کند. دیدگاه دوم  معتقد است که ریشه های بحران وجنگ در افغانستان داخلی نیست. تا با پیوستن گروه های مسلح همانند حزب اسلامی بتوان برای صلح در افغانستان چشم انداز روشنی ترسیم نمود.

به نظر میرسد ریشه های بحران وجنگ در افغانستان منطقه ی ، وجهانی باشد نه داخلی وبین الافغانی.

اختلافات اساسی با پاکستان در سه محور خط دیورند، آب ومقابله با هند صلح را با چالش جدی مواجه نموده است.

حضور ناتو وبخصوص ایالات متحده آمریکا برای جمهوری اسلامی ایران ونیز روسیه قابل پذیرش نیست؛ ایران به عنوان دشمن ایدئولوژیک، وروسیه بعنوان دشمن استراتژیک، نمی توانند تسلط آمریکا بر افغانستان را که از نظر ژیوپولوتیک بسیار اهمیت دارد بپذیرند.

مشکل سوم ظرفیت های داخلی افغانستان است؛ که یکی از آن چالشها قومی سازی قدرت در افغانستان است . اختلاف بر سر قدرت بعنوان یک منازعه دایمی در کشور مانع ثبات وصلح است.

گلبدین حکمتیار بعنوان یک مهره سوخته وچهره فراموش شده توانست با حضور در سیاست وقدرت  پس از بیست وپنج سال صرفا حیات سیاسی خود را باز یابد .

زیرا بدنه اصلی حزب اسلامی قبلا در حکومت مشارکت داشت وتنهارهبر حزب اسلامی نبود که در هشت ثور به پروسه صلح پیوست.

بنا براین تا ریشه های بحران در منطقه وبخصوص اختلافات اساسی با پاکستان حل نشود نمی توان چشم انداز روشنی برای صلح در افغانستان ترسیم نمود.

تنها اراده ملی واجماع سیاسی که بتواند افغانستان را از حیاط خلوت برخی کشورها خارج ، وبه جای تقابل منافع، محورهای مشترک اقتصادی برای همسایه ها تعریف کند می تواند پایان بحران وجنگ باشد.

سید محمد حسین هاشمی اخلاقی